KALA

Jestem kobietą. Mam 25 lat. Nie wiem co dziej się z moim życiem. Zawsze byłam bardzo nerwową osobą. Myślę, że to wynika z tego, że wychowałam się wśód przemocy. Mój ojciec jest alkoholikiem i bił mamę. Wyprowadziłyśmy, a właściwie uciekłyśmy z domu wraz z mamą i siostrą kiedy miałam 13 lat. Zawsze byłam osobą bardzo ambitną. Dobrze się uczyłam. W klasie maturalnej poznałam chłopaka, który jak się potem okazało też miał probem z alkoholem oraz nie panował nad swoim życiem zawodowym. Przez to się rozstaliśmy, a ja poznałam nowego chłopaka. Będąc z nim skończyłam studia licencjackie. Zaczęłam magisterskie, ale je rzuciłam, nie do końca nadal wiem dlaczego. Mój chłopak nie naciskał na mnie tej kwestii, ale często miałam wrażenie, że uważa, że moje studia są niepotrzebne. Mam ogromny problem z wyrażeniem własnego zdania. Często czuję się wykulczna, ostatnio co raz bardziej. Nie lubię się kłóić i choć czasem mam coś do powiedzenia, nie zrobię tego dopóki ktoś nie pozwoli mi mówić. Mój chłopak ma bardzo ekstawertycny charakter i to mnie przytłacza. Nie umiem rozpychać się w życiu łokciami tak jak on, przez to często ulegam jego namową, nawet jak nie mam na coś ochoty. Znowu kiedy ja czegoś chcę. nie potrafię tego wyekzekwować. Opieram się na sugestiach i mam nadzieję, że mnie zrozumie. Wydaje mi się że jeśli powiem jasno coś, co może mu nie odpowiadać to zaraz zaczniemy się kłócić. Jak już coś powiem, a on nie chce np spędzać ze mną czasu w wybray przeze mnie sposób to powie kilka zdań, zawsze doda że on mi nie rządzi i mogę zrobić co chcę, ale ja i tak nie zrobię, bo chcę żeby był spokój. Nie mogę powiedzieć, że na mnie krzyczy lub do czegoś zmusza. To raczej ja sama się podporządkowuje jego oczekiwaniom, a później jestem niezadowolona w środku i trzymam ten żal. Nie wiem co się ze mną dzieje i dlaczego tak reaguję. Czuję jakbym miała dwie osobowości jedną zaangażowaną w własne życie i radosną i jedną która woli siedzieć cicho i nie wymagać niczego. Co robić?