Jestem 22-letnią studentką. Od pół roku jestem w związku z 26-letnim mężczyzną. Nasz problem ze zgraniem łóżkowym istniał od początku. Jednak myślałam, że to kwestia czasu i dotarcia się. Jestem osobą bardzo seksualną i seks w związku zawsze był dla mnie bardzo ważny. I nigdy nie spotkałam się z jakimkolwiek oporem z drugiej strony. Dlatego też sytuacja z moim obecnym partnerem była bardzo stresująca i niejasna. Na początku naszego związku to ja miałam problem żeby osiągać orgazm. Tłumaczyłam to tym, że potrzebuję czasu po poprzednim długoletnim związku, który zakończył się kilka miesięcy wcześniej. Jednak mijały tygodnie i nic się nie zmieniało. Byłam w stanie dojść sama lub z pomocą wibratora, ale nie z moim partnerem. Zaczęło nas to przytłaczać. Mnie, bo byłam zirytowana i zaniepokojona taką sytuacją a mojego partnera wpędziło w jakieś stare kompleksy, które przede mną ukrywał. Tak żyliśmy szukając wzajemnie jakichś rozwiązań aż tu nagle zostaliśmy zmuszeni do kwarantanny. Na początku skupiliśmy się na bliskości i faktycznie, opracowaliśmy nowy sposób uprawiania seksu, który pozwolił mi mieć orgazm. I to trzy dni pod rząd (wcześniej były to trzy razy w ciągu pół roku). Jednak spędzamy już ze sobą trzeci tydzień bez przerwy. Każde z nas jest przytłoczone obecną sytuacją, niepewnością co do pracy i przyszłości. I każde z nas przechodzi to na własny sposób. Moja sytuacja jest mniej stabilna niż mojego partnera, więc sprawia mi to okropnie dużo stresu. Wydaje mi się, że z tego właśnie powodu moje libido ostatnio okropnie spadło. Nie miałam ochoty na seks ani pieszczoty, czego nie rozumiał mój partner, na każdym kroku komunikując mi, że on potrzebuje bliskości, że mam go dotknąć przytulić, a gdy ja nie chciałam tego zrobić, informował mnie wymownie, że doskonale sobie poradzi sam. Trwało to jakiś tydzień i minęło. Mam na myśli moje libido. Jednak zaszczepiony przez niego ubytek w poczuciu mojej wartości pozostał. Czułam się niedoskonała. Czułam, że mu nie wystarczam, że go nie zaspokajam. Przez kolejne dni to ja próbowałam do niego jakoś podejść. Przytulałam, chodziłam za nim, starałam się okazać mu bliskość. Szczególnie przez głupie wyrzuty sumienia, że powinnam go przepraszać za to, że nie chciałam się z nim kochać. Wiem, że to głupie. Jednak potrzebowałam tej bliskości, a on pozostawał niewzruszony. Nie wiedziałam już co się dzieje. Doszło do eskalacji emocji i kłótni, w której okazało się, że mój partner myślał, że ten tydzień bez seksu był celowo przeze mnie zaplanowany żeby w jakimś stopniu zrobić mu na złość, dlatego był dla mnie taki chłodny w kolejnych dniach, bo chciał dać mi nauczkę. Powiedział też, że kiedy się nie kochaliśmy, potrzebował ode mnie jakiegoś zamiennika żeby czuł się dobrze, żeby jego pewność siebie nie spadła. Jak to usłyszałam to opadły mi ręce. To, co on powiedział wykraczało totalnie poza mój rozum. Chcąc jednak się pogodzić, spędziliśmy kilka dobrych godzin na rozmowie i wieczorem było już względnie w porządku. Spędziliśmy miło czas oglądając serial. Następnego dnia rano przyszła do niego paczka, której zawartości nie chciał mi pokazać. Zostawiłam temat i wróciłam do niego później. Okazało się, że mój partner, w tym tygodniu, w którym czuł się bardzo przeze mnie pokrzywdzony, zamówił sobie, aby dać mi kolejną formę nauczki, sztuczną waginę i coś, czego nazwy nie do końca potrafię określić.. Może mały fantom? kobiecych pośladków z pochwą i odbytem. Oniemiałam ze zdziwienia. Nie mam nic przeciwko zabawkom erotycznym. Lubię je czasami wykorzystywać, ale to było coś, co przerosło moje najśmielsze wyobrażenia. Po tych ostatnich wydarzeniach nadal czuję się nie dość atrakcyjna, nie dość dobra, nie potrafiąca go zaspokoić. Ciężko próbuję z tym walczyć, a tu na mojej drodze pojawia się kawałek miękkiego silikonu w kształcie pochwy. Jestem świadoma jak irracjonalnie brzmi ta historia, ale potrzebuję jakiejś obiektywnej opinie, bo przysięgam, że moja głowa wybuchnie. Błagam o poradę!
