Bożka, 37 lat.
Z rodziny, w której było dużo, za dużo alkoholu i nierozwiązanych spraw.
Od kilku lat brat uzależniony od alkoholu.
Kłótnie, problemy, lęk, stres, brak rozmowy, zasad, agresja i Mama przy tym.
Po wielu latach musiała zmienić miejsce zamieszkania.
Niestety ciągle się zalamuje, wraca do przeszłości, obwinia za wszystko. Żyła w niewyobrażalnym strachu, lęku, a brat był dla niej najważniejszy.
Osiągnął dno, walczył o życie, póki co wyszedł se szpitala. Wcześniej eiele miesięcy izolacji mamy aby uniemożliwić kontakt.
Niestety hak to matka wybacza, tęskni, zastanawia się jak sobie radzi po szpitalu, co u niego, jak wygląda, co sie z nim dzieje.
Wyprulam flaki żeby odciąć jă.
W nowym miejscu nie czuje lęku, jest jej dobrze, ale załamania są co chwilę.
Wtedy nie jest wstanie wstać z)łóżka. Przerastają najprostsze czynności. Siedzi, myśli, płacze. Niby docenia to wszystko co się dla niej zrobiło, ale ciągle wraca do oprawcy, do syna i synowej, którzy zgotowali hej piekło, odcięli od wnuków.
Teraz gdy jeszcze brat jest w takiej ciężkiej sytuacji zdrowotnej, wybiela go, chciałaby zobaczyć.
Dopóki w stanie ciężkim był w szpitalu, odwiedzała, bo on jej potrzebował, to była.
Im lepiej się czuł, tym przestał się kontaktować.
Czeka na leczenie, walczy z glodem alkoholowym, wracają mechanizmy manipulacji.
Odcięłam mamę id informacji o nim, bo było jeszcze gorzej.
Najgorsze jest to, że w chwili skrajnego załamania potrafi wypić np setkę i sama niszczy się, dołuje.
Jak jej pomóc?
Czytam ciągle o depresji, wiem, że należy z nią inaczej rozmawiać, nie zmuszać, być delikatnym.
Ale boję się, boję się alkoholu, nawet najmniejszego.
Brat ostatnio bardzo źle się zachowuje, czy powinnam jej mówić co on robi, żeby znała prawdę, czy to pogorszy sytuację.
