Anomalia992

Witam, Żaden psycholog nie chce mi poświęcić czasu, a psychiatra ostatnim razem przepisał Egzyste... Bo usłyszał, że mam głęboką samoświadomość, stwierdzone nietypowe zaburzenie osobowości chodź po wszystkich lekturach uważam, że idzie to w kierunku shizo albo psyho ewentualnie border. Tak czy owak już kilku lekarzy usłyszało moją "historię", a w zasadzie 3 zdania, po czym otrzymywałem odpowiedź "nie ma na to czasu" i ciach recepta. Byłem również w szpitalu, jednak tam uruchamia się raczej "przetrwanie" niż leczenie tj. pobudka o 6:30, prochy, śniadanie czyli walka o chleb z wiaderka, prochy, gra w szachy bo nic innego nie było, jaranie w łazience, kolacja, prochy i spać. Parabola- trwa ok. 2 miesiące od progresu do regresu, zacznę od dobrych chwil jak ta kiedy to piszę. Zaczynam żyć pełnią życia, cieszy mnie wszystko bo wszystko jest piękne. Jestem duszą toważystwa, sypie żartami i jestem elokwentny. Widzę, że ludzie chcą ze mną przebywać w jednym pomieszczeniu, bardzo szybko relacje stają się głębokie i tematy stają się intymne, a w oczach widzę, że jestem czyimś może to duże słowa, ale mentorem. Decyzje są słuszne i konkretne, problemy się rozwiązują z niewielkim nakładem sił. Czuję że jest tak jak powinno być, czyli spontanicznie bez analizowania każdego kroku. Kiedy patrzę przed siebię i myślę gdzie bym określił położenie świadomości to jest ona w centrum ciała, tuż za oczami z lekką mgłą samoświadomości, piękne chwile. Ale potem świdomość zaczyna wchodzić na oczy, gubi się spontaniczność i zaczyna analizowanie każdego gestu i ruchu do tego stopnia, że kiedy kolega w pracy, rzuca hasło kupiłem auto renault, a ja patrzę i słucham uważnie co mówi i z ciekawości pytam o kolor swojego nowego forda.... Kłopotliwy stan to mało powiedziane przestaję myśleć i działam jak automat, jak robot mówię bez artykulacji, mimika sztywna, a nawet usłyszałem, że mam kpiący sposób mówienia, albo w rozmowie o śmierci osoby bliskiej... Uśmiechałem się.... Świadomość wychodzi przed ciało, jestem nieobecny, ignorant. Wszystko robi się nijakie, na problemy odpowiadam kpiną, przy czym język zaczyna się plątać bo mówię i myślę w jednym czasie. Życie nie ma sensu, wszystko jest płaskie i płytkie, rozmyślam każdy synonim każdego słowa, żeby się nie powtażać. Zniechęcam w kilku zdaniach, zaczynam ignorować wszystko i wszystkich co sprawia, że ludzie ignorują mnie. Zaczynam to analizować i głowić się, czemu tak robię, przecież krzywdzę innych, uderza we mnie moralność. Następnego dnia unikam tych osób, a na miłe słowa odpowiadam półsłówkami, żeby nie powiedzieć nic, żeby pogorszyć sytuację, co w zasadzie działa tak jak tego nie chcę. Łapię lekkiego doła, zastanawiam się co ze mnie za człowiek, przestaje mi zależeć na czym kolwiek, nawet na córce. Zamykam się w sobie, świadomość jest gdzieś koło lewego ucha i patrzy ze skosa. Włącza się głęboka analiza. Na tym zakończę ten etap wypowiedzi ponieważ część z przemyśleń to moje myślenie, a część mogła by kogoś tu urazić. Jestem po wielu próbach samobójczych, przedwczoraj miałem szczyt w którym zakupiłem 5m linki o średnicy 10mm, który wożę w samochodzie. Boję się, że kolejny może odebrać ojca mojej córki i partnera mojej partnerce. Dziś jest całkiem nie źle, a fakt że wpadłem na pomysł napisania na forum dodaje mi na tą chwilę.. nadziei, że coś to zmieni. Jeżeli ktoś to czyta, albo co ważniejsze chciałby spróbować swoich sił, to z góry przepraszam za wszystkie złe maniery, wybuchy, analizy, umoralnianie. Jeżeli ktoś chciałby mi pomóc, jakkolwiek to chętnie podzielę się tym co jak kolwiek by to nie zabrzmiało przeanalizowałem i wykłuciłem ze swoim wewnętrznym JA i chętnie podam wszystkie techniczne zagadnienia, które mogły by nakierować.. Od razu powiem, że to nie jest osobowość mnoga, a depresja wynika z problemu, ale nie jest problemem głównym. Wspomniana Egzysta, przymula mnie kiedy jest progres i dobija kiedy zaczyna robić się źle. Sposób pisania może sprawić, że nie piszę na poważnie, a na prawdę starałem się w każde słowo zaangażować. To moja determinacja. Proszę o każdą sugestię.