Stokrotka1305

Cześć, Parę słów o mnie. Mam 19 lat. W 2019 roku skończyłam szkołę średnią. Obecnie pracuję. Wprowadzę was w moją historię. Mam troje rodzeństwa, i od dziecka zawsze miała wrażenie, że jestem ta gorsza, często obrywało mi się od mamy o coś czego tak naprawdę nie zrobiłam. I w zasadzie to tak jest do teraz. Ale teraz doszło to, że słyszę też takie słowa od starszego brata, i najstarszego z rodzeństwa, który po śmierci taty mam wrażenie, że uważa się za "ojca". Byłam z reguły dobrą uczennicą, co pasowało mojej mamie, bo mogła się tym chwalić wśród rodziny. Ale kiedy w klasie maturalnej zaczął się mój trudny okres w życiu, to znaczy: nie miałam w ogóle ochoty się uczyć, chodzić do szkoły, miałam złe oceny, zagrożenia. Ale tak naprawdę sama nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Moja mama nawet nie zapytała sie mnie co sie dzieje ani nic, tylko były krzyki, że mam sie wziąć za naukę bo nie zdam matury, w sumie to mówili i wmawiali mi, że nie zdam jej. A dodam, że ją zdałam i jedyna z domu mam maturę. Ale wracając. Poszłam do szkolnej pedagog, rozmowy trochę pomogły, musiałam zrobić badania i wykazało ze mam nie dobór witamin więc je brałam, niby była poprawa, mogłam sie skoncentrować. Ale do tej pory sie zastanawiam, czy to czasem nie były pierwsze objawy depresji. Mam dni kiedy chce tylko spać, płaczę i na nic nie mam ochoty. Moja rodzina często na mnie krzyczała, że nic wiecznie nie robię, nie widzieli tego co robiłam. Zawsze coś nie pasowało. Nigdy nie czułam się kochana. Nie wyrobiłam sobie dobrej samooceny, od zawsze sądzę, że to ja coś źle robię. Na siłę tak naprawdę próbuje uzyskać ich akceptacje. Robię co mi każą oraz często robię coś sama z siebie, chodzi o czynności domowe. Usłyszałam nie raz, że wszystko trzeba za mnie robić, że widzę tylko czubek własnego nosa. Nie słyszałam chyba nigdy miłych słów, nie okazywano mi miłości, bynajmniej ja jej nie odczuwałam. Nawet jestem obwiniana o to, że choruje od 6 roku życia, że to ja sobie wymyślam i choruje. Moja mama nie poszła ze mną do specjalistów aby dowiedzieć sie czemu tak jest. Kiedy zachoruje, a jest tak do tej pory (lekarz mi robił dużo badać, które wychodzą okej, laryngolog też nic nie znalazł) to nie jednokrotnej słyszałam, że mam anginę bo jem "ciągle fast foody", cienko sie ubieram, ze spię po 8/9/10 godzin.. Tóż po zdaniu matury usłyszałam, że mam iść do pracy bo mama nie będzie mnie utrzymywać, gdzie brata przez 3 lata utrzymywała jak przestał chodzić do szkoły. Kupiła mi pierwsze auto i okazało się ze mam oddać jej pieniądze, brat sam sobie kupił dopiero czwarte auto. A za poprzednie nie musiał oddawać. Każdy dzień mieszkania z moją rodziną jest dla mnie wyzwaniem psychicznym. Zawsze miałam mocną psychikę, ale teraz widzę, że jest słaba. Nie umiem sobie sama poradzić. Zawsze chłopak musi mi poświęcić dużo czasu abym przestała płakać i myśleć ze to moja wina, kiedy mówią mi albo piszą co znów zrobiłam źle. Tak naprawdę przy nim mogę być sobą, chodź czasem się zastanawiam czy i przy nim nie udaję ze jest wszystko okej. Przez całe dnie chodzę uśmiechnięta, udaję że wszystko okej, Co oczywiście nie jest prawdą. Dopiero wieczorami, kiedy idę spać czasem płacze aby łzy ukoiły mój wewnętrzny ból. Nie chcę już mieszkać w domu, ale muszę nie mam gdzie sie przeprowadzić. Więc muszę się męczyć. Chłopak mi mówi, że mam sie stawiać kiedy mówią mi że coś zrobiłam źle albo w ogóle nie zrobiłam danej rzeczy. Ale kiedy to robię to okazuję sir to błędem bo nie prowadzi to do żadnego kompromisu, bo wychodzi na to, że i tak to ja robię źle, że właśnie widzę czubek własnego nosa nic więcej. Jestem teraz na utrzymaniu brata i jego dziewczyny bo zaczełam pracę i dopiero wezmę pierwszą wypłate. Co jest mi wypominane.. I mówione, że jeśli stracę pracę (poprzednią straciłam bo chorowałam) to od razu mam się wynieść z domu. Więc mam w głowie tego świadomość ze jestem na czyjeś "łasce" dlatego o nic ich nie proszę, jem tyle tylko aby się najeść, nie proszę ich praktycznie o nic. A dziś i tak usłyszałam, że mam o nic już nie prosić. Że mam mieszkać na ich warunkach, więc tak robię a i tak usłyszałam, że tak nie jest. I jak mi się nie podoba to droga wolna. Z chęcią bym sie wyniosła, naprawdę. Miałam kilka razy myśl aby zakończyć swoję życie, ale wiem, że mój chłopak mnie potrzebuję i jeśli wytrwam jeszcze rok to bedzie wszystko okej. Ale boję się, że do tego czasu moja psychika będzie mocno zniszczona. Nawet jak próbuje mieć "wywalone" na to co mówią to nie umiem, bo w końcu mnie to dopada. I wtedy znów szukam winy w sobie, może dlatego, że od dziecka tak mi mówiono. Mój każdy dzień to ciągła walka z samą sobą. Cały czas taki sam schemat: wstać, praca, obowiązki aby mieć spokój, i cały czas udawanie, że jest wszystko fajnie, a wieczorem płacz i użalanie się. Czy to naprawdę ja jestem ta zła? Czy wina też jest po drugiej stronie? Czy naprawdę jestem egoistką?