W sumie nie wiem czy ten dział będzie dobry ale wydał mi się najbardziej poprawny.
Przez pewien czas spotykałam się z facetem o 11 lat starszym ode mnie. Zaczęliśmy od kolegowania się, wspólne wyjścia na squasha, jakieś wypady. Bez romantyzmu. Przez jakiś czas on miał kogoś, później ja i tak się mijaliśmy z pół roku. Jakiś czas wcześniej umówiliśmy się na wspólny wyjazd weekendowy. Do tego czasu nasze związki się pokończyły. Na samym wyjeździe byliśmy blisko siebie, z boku mogliśmy wyglądać jak para. Dobrze się czuliśmy w swoim towarzystwie, mimo że nadal nie przekroczyliśmy granicy i nic między nami nie było. Jakiś czas później zaczęliśmy się spotykać już jako para. Tutaj zrobiłam pierwszy błąd, przyznałam że z jednym z moich kolegów miałam luźny związek i teraz się przyjaźnimy. Stwierdził że to nie jest dla niego problem. Jednak między innymi przez niego wynikła pierwsza poważniejsza kłótnia. Ponieważ był zły że powiedziałam mu dopiero po fakcie (tego samego dnia) że byłam z tym kolegą i jeszcze jedną osobą na obiedzie. Obiad był spontaniczny, w godzinach pracy, nie sądziłam że powinnam o tym od razu informować. Przyznaje mogłam nie wchodzić w dyskusje i po prostu powiedzieć że następnym razem powiem. Ale nie wiem czemu oprócz przyciągania, powodował że nie chciałam mu ustąpić i udowodnić że nie ma o co być zły. Po tym przez kilka dni nie rozmawialiśmy.
O tej kłótni wszystko zaczęło się pogarszać. Przytyki, czasem opryskliwe zachowanie, powoli przestawałam czuć się szanowana. Jeśli nie zwracałam na niego 100% uwagi jak mówił, to twierdził że go 'olewam'. Wystarczyło że się w czymś z nim nie zgadzałam i mogła z tego wyniknąć kolejna kłótnia, nawet jak próbowałam łagodzić że np. się nie zrozumieliśmy, to dążył do tego że ma rację i go nie słucham. Nie chciał ustąpić. Do seksu też jakby stracił zapał...
Coraz częściej myślałam że to nie ma sensu i trzeba to zakończyć. Tak chyba wytrzymaliśmy z 3 tygodnie, kolejna kłótnia bo nie umieliśmy ustąpić. Zaogniona do tego poziomu, że stwierdziłam że to koniec, następnego dnia chciałam mu to powiedzieć i zamiast to oznajmić, to go zapytałam czy chce to kontynuować, nie umiał/ nie chciał odpowiedzieć. Za to zaczął robić porządki, szykować się do wyjścia mówiąc że jest zmęczony tą rozmową. Przyznaje byłam zła, chciałam powiedzieć co mnie bolało, jak się czułam. Jednak nie chciał mnie wysłuchać, nie uważał by zrobił cokolwiek złego. Zakończyłam to w najbardziej dziecinny sposób w jaki się da - wyszłam i napisałam że nie widzę dalszego sensu w tej znajomości. Od tego czasu się nie odezwał. A mi... nie brakowało jego osoby, nie tęskniłam.
Po jakimś tygodniu ochłonęłam i chciałam wyciągnąć rękę na zgodę, by na spokojnie sobie to wyjaśnić. Nie chciałam w złości tego kończyć. Napisałam mu przeprosiny za swoje zachowanie i że chce się spotkać. Kilka dni ignorował mnie, w końcu się zgodził. Starałam się go nie atakować w trakcie rozmowy, mówić spokojnym tonem. Jednak nie był w stanie wyjaśnić czemu, tak a nie inaczej się zachował bo ' nie pamięta ', nie czuł by miał za coś przeprosić. Zamknął się w sobie, wolał ucinać temat niż o nim rozmawiać. Twierdził że go to 'męczy'. Miałam wrażenie że rozmawiam z nastolatkiem w okresie buntu.
Nic z tego nie wynikło, jedynie ze zdziwieniem stwierdziłam że w pewnym momencie rozmowy wszystko co się wydarzyło że mnie spłynęło i znikło jakby tego nie było. Zmieniłam temat na jakiś luźny, wtedy znów zaczął się zachowywać normalnie. I mimo że wiem że to bez sensu, zachciałam spróbować jeszcze raz.
Czy to już zapędy masochistyczne ? Szczególnie że od tygodnia inna osoba namawia mnie na spotkanie....