Jestem 22 letnia kobietą. Zawsze moje relacje z rodzicami nie były łatwe. Są to ludzie, którzy adoptowali mnie zaraz po urodzeniu. Przez całe moje życie trzymali mnie pod kloszem. Trzeba tutaj dodać, że są ludźmi bardzo "pobożnymi". Uczęszczają na spotkania jakiejś chrześcijańskiej grupy i całe ich życie opiera się na wspólnocie i Bogu.
Jak skończyłam 19 lat, wyprowadziłam się z domu do chłopaka. Rodzice strasznie to przeżyli. Ciągle wydzwaniali, straszyli, że źle się czują, że matkę serce boli. Od tamtej pory nie wróciłam do domu mieszkać. Moje życie raz toczyło się źle, a raz dobrze. Popełniłam wiele błędów, ale chciałam sama stawiać kroki w dorosłym życiu.
Ciągle boję się opinii rodziców. Okłamuje ich że wszystkim bo wiem, że nie zgadzają się z moim trybem życia (mieszkanie z chłopakiem bez ślubu itp.). Nie lubię ich odwiedzać i jak widzę że dzwonią to rodzi się we mnie straszny lęk. Nie jestem w stanie powiedzieć im swojego zdania i podjąć własnej decyzji bo nie chce ich ranić. Nie wiem co mam robić, ale jak z nimi rozmawiam to nie daje rady podjąć własnej decyzji i postawić na swoim. Przez te lata życie w ciągłym strachu i lęku. Ciągle zadaje sobie pytanie"Co rodzice powiedzą na ten temat i czy będą źli?).
