Banalnie to brzmi...nauczyć kochać
Znamy się z mężem 13 lat , od pięciu lat jesteśmy małżeństwem. Poznalismy się na studiach już jako dorośli ludzie , po przejściach - ja z dwojgiem dzieci i nadal w związku małżeńskim. On po rozwodzie. Przez trzy lata łączyła nas tylko rozmowa... wielogodzinna codzienna rozmowa, potem zaczęliśmy marzyć o nas jako rodzinie. I stało się...rzuciłam wszystko, zabrałam dzieci i zaufałam sercu ,że On jest miłością mojego życia. Zdawałam sobie sprawę jakie ma problemy- z alkoholem , że nie może mieć własnych dzieci. Chciałam go i być z nim. Od początku był to trudny związek. On jako człowiek wychowany surowo , tak samo postępował wobec moich dzieci. Zawsze było czarne albo białe. Były jego ciągi alkoholowe - potem przeprosiny... nadal trwałam , bo wierzyłam że nauczę go nas kochać... że pokaże mu jak powinien doceniać to co ma. Nadaremnie. Czy wymagałam za dużo od niego? Czy ubzdurałam sobie obraz idealnej rodziny? Nie szanuje mnie. Dwa tygodnie żyjemy zgodnie , kolejny miesiąc osobno w pokojach - mijając sie na korytarzu bez słowa.. izoluje się całkowicie, czuję się ukarana - odepchnięta , opuszczona. I znowu wszystko wraca do normy , seks na zgodę i chwilo trwaj...do nastepnych tygodni milczenia. Niczego nam nie brakuje , kupiliśmy dom na kredyt , mamy pracę jesteśmy zdrowi. Wszystkie rozmowy pokazują , iż jesteśmy puści w środku- zmęczeni tą powtarzającą się sytuacją. Co dalej, bo brak mi juz sił..
