Hej, mam 18 lat.
Mój "problem" zaczął się właściwie kilka lat temu, może około 5, jednak będąc młodszą miałam nadzieję, że to przejdzie z wiekiem.
Polega to na tym, że nie jestem w stanie zwlec się z łóżka, codziennie mam napady płaczu, czasami z konkretnego powodu, czasami z bezsilności. Nie widzę dosłownie w niczym sensu. Nie mam ochoty wychodzić z domu, widywać się z przyjaciółmi ( po za tym kiedy już to robię i tak wracam jeszcze bardziej nieszczęśliwa i samotna ). Przeraża mnie ta jedna pustka, którą najczęściej czuję. Mam przez to problemy z koncentracją w szkole, moje myśli odbiegają za każdym razem kiedy próbuję się na czymś skupić. Moja rodzina nie widzi żadnego problemu. Wręcz przeciwnie, twierdzą, że wszystko sobie zmyśliłam i że nigdy nic mi się nie chce. Prawda jest jednak taka, że najmniejsze obowiązki sprawiają mi trudność. Nie jestem osobą leniwą, wręcz przeciwnie. Jednak czuję jakby moje ciało zawsze było splątane łańcuchami. Nie mam nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić o pomoc, ponieważ cała rodzina myśli o mnie tak jak Ci najbliżsi, przyjaciele nie rozumieją, nawet kiedy wprost proszę o pomoc. Czy jest jakieś wyjście z tej sytuacji?
