Szarakropka

Witam! Jestem uczennicą liceum i mam 19 lat. Jako dziecko, byłam dotykana przez wujka, ale nikomu o tym nie mówiłam, myślałam że to moja wina i jeśli ktoś by się dowiedział, to by stanął po stronie wujka. Wiedziała tylko babcia, bo raz zobaczyła co mi robił i w jakiś sposób zareagowała, ale na mnie nakrzyczała że mam grzech, co mnie bardziej utwierdziło w fakcie, że ja jestem winna. Do liceum nigdy z nikim nie rozmawiałam o swoich problemach i uznawałam to za normalne, by przyklejać cały czas uśmiech na twarz. W liceum poznałam świetnych ludzi i pierwszy raz powiedziałam komuś przez co przeszłam. Wtedy straciłam kontrolę, jakby odblokowałam wspomnienia. Od tamtej pory codziennie wracam myślami do tego co mi robił. Niedawno babcia w chorobie zadzwoniła do mamy i jej opowiedziała o mnie, dlatego ta ze mną porozmawiała i powiedziała że po tym co usłyszała ma ochotę się zabić. Ona korzysta z pomocy psychologa bo rzekomo sobie przeze mnie nie radzi, po tym wszystkim z siebie zrobiła ofiarę. Teraz wuja cierpi na alkoholizm, babcia ma alzheimera i schizofrenię, a mama depresję i również problemy z alkoholem. Przez to czuję się strasznie winna. Jest jakiś sposób, żebym nie wracała myślami do tego co się działo? Co mam zrobić żeby nie mieć urazu do mamy, za to że stawia siebie w centrum problemu? Rozumiem, że musiała podjąć decyzję między bratem a córką i próbuję sobie wyobrazić jakie to było trudne. Jednak ten fakt, że pomaga wujkowi a do mnie ma cały czas pretensje, boli.