Mam 23 lata. W związku jestem od ponad 6 lat. 3 miesiące temu mój chłopak mi się oświadczył. Mieliśmy to zaplanowane od dwóch lat, w jakim momencie może mi się oświdaczyć, żebym nie była jakoś bardzo tym zaskoczona, bo nie lubię niespodzianek. Oświadczyny oczywiście przyjęłam. Problem jest taki, że od tamtego momentu załuję. Już w tamtym momencie, gdy miałam odpowiedzieć tak lub nie, chciałam powiedzieć nie... Nie czuję się na to gotowa. Myślałam, że to będzie odpowiedni czas, bo już te kilka lat ze sobą jesteśmy i po prostu nie wypada, żebyśmy nie byli zaręczeni, skoro wokół związki, które są krócej od nas już biorą ślub. To chyba też ta presja kazała mi powiedzieć tak. Teraz myślę, że zrobiłam to, żeby wszyscy wokół byli zadowoleni ale ja tego nie czuje. Aczkolwiek przed zaręczynami, jak juz czekałam na ten moment to się bardzo cieszyłam, ponieważ jesteśmy razem bardzo związani, zaręczyny to miało być dopełnienie naszego związku. Mój narzeczony wiąże ze mną przyszłość tak bardzo, że juz wie, że przed 30 chce mieć dzieci i za kilka lat też ślub.
Nie mam żadnych przyjaciółek. Już dawno odeszły w związku z tym, że nie dogadywały się z moim partnerem. Przejdźmy teraz do właściwej historii. Ostatnio natrafiłam na stare wiadomości z chłopakiem, z którym kiedyś wiązała mnie silna więź. Nie byliśmy ze sobą, tylko dużo rozmawialiśmy, ale wyznawaliśmy sobie miłość i on chciał być ze mną, ale ja nie, bo wtedy nie chciałam się wiązać. Po przeczytaniu tych wiadomości wspomnienia wróciły. Płacze od dwóch dni, bo bardzo mi go brakuje i chciałabym z nim porozmwiać. Teraz te zaręczyny wydają mi się jeszcze głupszym pomysłem, skoro tęsknie za dawną miłością ... Co jest ze mną nie tak ? Wydaje mi się, że gdyby nasz związek (z narzeczonym) był silny, nie dopuszczałabym do siebie żadnych uczuć do innych mężczyzn. Jestem rozdarta i nie mogę patrzeć na narzeczonego bez smutku w oczach .
