bianka

Dziekuje bardzo za odpowiedz. Partner uszanowal w koncu moja decyzje o rozstaniu i lada dzien sie wyprowadza. Co do psychologa, pojde za Pana rada. Wydaje mi sie ze tkwilam w zwiazku z potrzeby pomocy drugiej osobie, bowiem trzy lata temu moj mlodszy brat popelnil samobojstwo i do tej pory czuje wyrzuty sumienia ze moglam lepiej mu pomoc i zapobiec tragedii. Uwazam sie za osobe z silna psychika, ale chyba czas pomyslec o sobie. Dziekuje i pozdrawiam

Jestem w zwiazku z mezczyzna od 3 lat (ja mam 28 lat, on 32). Jest to osoba, ktora ma traumy z dziecinstwa (matka zwiazala sie z zonatym mezczyzna, wiedzac ze ten nie pozostawi rodziny. Wychowal sie w przekonaiu ze ojciec ma inna rodzine a dla nich jest tylko na pare dni w tygodniu. Jednak otaczali go miloscia, nie bylo w domu ani awantur, ani alkoholu, ani przemocy. Matka w pewnym momencie opuscila go na rok, wyjechala za granice do pracy co tez bylo dla niego przezyciem. Kiedy wyprowadzili sie oboje za granice, po jakims czasie doszla do niech smutna wiadomosc ze jego ojciec zmarl w wypadku samochodowym. Do tej pory ma zal do matki o swoje dziecinstwo i nienawidzi ojca). Po roku znajomosci wyjawil mi, ze byl uzalezniony od narkotykow - mieszkajac wczesniej w Hiszpanii. Twierdzil, ze juz to rozdzial zamkniety. Bylam pewna, ze w Polsce jest oddalony od tego srodowiska i nie bedzie szukal tego swinstwa. Niestety, po 1,5 roku wspolnego zycia podczas wyjazdu do Hiszpanii znowu powocil do nalogu. Punktem zapalnym byla mala sprzeczka. Byl to dla mnie cios. Przez jakis czas nie moglam mu przebaczyc. Staralam sie namowic na terapie, ale ze wzgledow pienieznych ostatecznie nie doszlo do skutku. Przyznal sie do bledu, nie byl w stanie wytlumaczyc co go sklonilo, ale twierdzil ze teraz jest juz pewien ze do tego nie wroci. Niestety po zaledwie 4 miesiacach, rowniez po klotni i w Polsce potrafil zdobyc narkotyk. Gdy wrocil w nocy do domu zaczal plakac, przepraszac mnie, uzalac sie nad soba ze ma problem z nalogiem, ze nie potrafi nad tym zapanowac. Sytuacja byla dramatyczna poniewaz zaczal mowic, ze musi zniknac z mojego zycia, ze tylko przez niego cierpie i ze ze soba skonczy. Nie wiedzialam jak zareagowac, bylam zla, chcialam uciec od niego ale balam sie ze sobie zrobi krzywde. Przyznal sie w koncu ze ma problem i pojdzie na terapie. Tak tez sie stalo. Jednak ja po calym zajsciu nie jestem w stanie mu tego wybaczyc. Boje sie kolejnego zawodu. Wiem, ze powinnam go wspierac podczas terapii jednak nie widze juz nas jako szczesliwej pary. Za duzo razy mnie zawiodl. Od tej nocy minal miesiac. Wciaz chodzi na terapie jednak nie potrafi sobie poradzic z tym ze podjelam decyzje o rozstaniu. Jest nerwowy, pije alkohol praktycznie codziennie, raz krzyczy, wyrzuca mi ze juz go nie kocham, ze pewnie mam juz kogos, potem nagle zmienia sie i zaczyna plakac i blagac zebym go nie porzucala, wychodzi z domu i mowi ze juz nigdy nie wroci, po czym wraca po 10 minutach. Nie radzi sobie zupelnie a ja nie wiem jak reagowac. Boje sie ze moze psychicznie nie wytrzymac i zrobic sobie krzywde. Jest bardzo niestabiliny emocjonalnie. W jaki sposob mam reagowac gdy wychodzi z domu, czy go na sile zatrzymywac czy pozwolic zeby ochlonal sam? Chcialabym tez zeby nie przerywal terapii i walczyl o siebie.