Weronika1232

Dzień Dobry, Mam 18 lat, jestem dość przeciętną dziewczyną z pasją do koncertów i pisania, a od jakoś pół roku zaczęły się u mnie problemy. Jestem w klasie maturalnej, staram się jak najlepiej zdać przedmioty, z których będę pisać egzamin, jednak z dnia na dzień idzie mi coraz gorzej. Jestem na etapie, w którym odkładam obowiązki tak bardzo, że nie daje rady ich zrobić i w ten sposób je bardzo zaniedbuję. Zdaje sobie z tego sprawę i chcę to zmienić. Myślę, że mam dużą motywację, ale nadal po prostu nie potrafię się za nic wziąć. Czuję totalną bezsilność, nie odczuwam wyrzutów sumienia, a jeśli takie mnie już łapią, tylko się zniechęcam. Często towarzyszy mi uczucie pustki, bezradności i złości. Agresja, którą duszę zaczęła się przejawiać na przestrzeni 2-3 miesięcy. Zawsze również byłam duszą towarzystwa, co przez ostatnie dwa lata uległo zmianie. Teraz unikam brania odpowiedzialności za grupę, nie wchodzę w żadne konflikty i mam silne poczuciem wyższości nad innymi. Mam również dość wysokie mniemanie o sobie, często kłamie i bardzo przystosowuje się do rozmówcy. Nie bronie swoich racji i sama o sobie mówię "transparentna", bo wiem jak rozmawiać z ludźmi, żeby im to odpowiadało. Przez to mam dużo znajomych, jednak w większości często się z nich po prostu naśmiewam (w duchu) i wyciągam różne ciekawe smaczki z ich życia. Zdaję sobie sprawę, że mam w sobie wiele negatywnych cech, łącznie z coraz niższą empatią. Stąd mój udział w tej dyskusji. Chciałabym się dowiedzieć, czy to etap przejściowy, moje cechy charakteru, które stale się zmieniają, czy coś czego zrozumieć nie potrafię. Moich uczuć starałam się nie koloryzować, jednak mogę zapomnieć, że mam do tego skłonności. Zawsze lubię podrasować moje opowieści, a dopóki kłamstwo nie wyjdzie na jaw, nie mam wyrzutów sumienia. Czekam na odpowiedź i serdecznie pozdrawiam, xx.