Dalia

Trzy lata temu przeżyłam rozstanie z osobą którą kochałam. W momencie w którym odeszła nie poczułam kompletnie niczego choć gdzieś we mnie te emocje były, ale nie mogłam ich wyrazić co tym bardziej pogrążalo mnie w melancholii, poczuciu winy. Od tamtej pory mam problem z emocjami. Rok po tym rozstaniu weszłam w swój pierwszy związek. Trwał on ponad rok i przez ten czas wmawiałam sobie pewne uczucia, wierzyłam ze to miłość choć tak naprawdę nie czułam za wiele (nie tylko do tej osoby, ogólnie). Od tego wydarzenia sprzed 3 lat moje możliwości odczuwania i przeżywania emocji jakby się ograniczyły. Często mam poczucie bycia w takiej emocjonalnej pustce. Od jakichś dwóch lat niej byłam prawdziwie przygnębiona choć przez ten czas zdarzały mi się przykre sytuacje. Mam wrażenie jakbym wciąż była emcojonalnie zablokowana, jakby te emocje które pokazuje na zewnątrz Nie były do końca szczere, ale wymuszone. W ostatnim czasie ten brak emocji zaczął obejmować nie tylko sferę towarzyska ale również naukową. Nie jestem w stanie myśleć o przyszłości z jakimiś emocjami. O przeszłości pdoobnie - żadne wspomnienia Nie wywołują juz we mnie silniejszych emocji. Jest jeszcze jedna sprawa która mnie nurtuje. Takie emocje i uczucia wobec rodziców zniknęły u mnie jeszcze gdy byłam w szkole podstawowej. Zaczęłam się od nich izolować, dystansować. Nie potrafię z nim rozmawiać na głębsze tematy dotyczącej mojej osoby i mojego życia gdyż czuje się wtedy skrępowana. Osoba którą kochałam zastąpiła mi w pewnym sensie również ta miłość rodzicielską. Po jej odejściu emocje zniknęly, a pojawiła się pustka. Nie potrafię nawiązać głębszy relacji uczuciowych. Mam ważne dla mnie osoby ale nie czuję do nich zbyt wiele. Te uczucia są płytkie, czasem wymuszone. W dzieciństwie i okresie dojrzewania byłam wrażliwa, bardzo emocjonalna osobą, która wręcz nie radziła sobie z kontrolowaniem tych emocji. Nie potrafilam wyrażać swojej złości wobec kogoś jeśli ten ktoś mnie zdenerwował. Swoją złość odreagowywałam na sobie bo zbyt bardzo bałam się odejscia kogoś dla mnie ważnego gdybym mu ta złość okazała. Często tłumilam w sobie negatywne emocje i nadal to robie jeśli już się w ogóle jakieś pojawia. Gdy byłam w gimnazjum przeżyłam 7miesięczny stan depresyjny po stracie przyjaciółki. Obecnie również czuje się nie do życia. Jednakże nie czuję jakiegos głębokiego smutku, jestem w stanie jakoś funkcjonować choć to wyciszenie emocji sprawia że do wielu spraw nie mogę się zmobilizować. Czuje obojętność na myśl o tym ze zawalam obowiązki lub nic nie robie. Czasem potrafię spędzic większość dnia na tzw nicnierobieniu bo kompletnie brakuje mi motywacji. Przez to nie robie wielu rzeczy na studia, opuszczam zajęcia i nic wobec tego nie czuję (żadnych wyrzutów sumienia). Zastanawiam czy to jest lenistwo czy może mi nie zależy. Borykam się z tym problemem związanym z emocjami tak naprawdę od wczesnego dzieciństwa tyle ze na różnych etapach mojego życia ten problem przybiera różne formy. Co może być powodem opisanego przeze mnie problemu i co można z tym zrobić?

Dzień dobry, Jestem 20 letnią studentką. Od początku października odczuwam narastającą wewnętrzna pustkę, która również przyczyniła się do rozpadu dość długiego związku. Brakuje mi motywacji do chodzenia na zajęcia na studiach czy uczenia się. Nie sprawia mi to takiej przyjemności i nie wiąże się z takim zainteresowaniem jak wcześniej. Jednakże nie chce rezygnować z nich rezygnować gdyz mimo wszystko to były te na które chciałam się dostać. Mam trudności z zasnięciem przez nieregularny tryb życia przez co często czuje zmęczenie i związane z nim rozdrażnienie oraz tendencje do płaczu. Mam wrażenie ze sporo spraw stało się dla mnie obojętnych. Nie jestem w stanie pogłębiać relacji z innymi gdyż szybko się zniechęcam, rezygnuje, męczę nimi psychicznie. Co jakiś czas pojawiają się u mnie dziwne stany lękowe podczas których nie kontroluje swoich zachowań i robię dość irracjonalne rzeczy np spaceruje szybkim krokiem jakby w transie po całym mieście bez wyraźnego celu lub dostaje duszności i cała się spinam oraz mam mdłości. Psychiatra przepisała mi leki na poprawę snu i jakieś antydepredanty ale ja tak naprawdę nie wiem co mi dolega i czy w ogóle coś mi dolega. Wiem tylko ze ta wewnętrzna pustka trwa z przerwami od ponad roku. Nawet gdy byłam w związku uczuciowym często miałam wrażenie iż moje emocje lub uczucia są odgrywane na siłę. Rodzinie zupełnie nie potrafię okazywać uczuć przez co uchodze za osobę chłodna i obojętna a w gruncie rzeczy wiem ze taka nie jestem. Mam odczucie jakiejś blokady emocjonalnej. Jedynie silniej odczuwam ten lęk (którego pierwszy epizod miał miejsce dwa lata temu i wiązał się wtedy z lękami przed chorobą, śmiercią i katastrofa lotniczą). Obecnie nie wiem jakie są przyczyny tego lęku. Od kilku lat towarzyszą mi też myśli samobójcze, czasem zachowania związane z autoagresją. Pomocy, co mi jest?

Jestem studentką drugiego roku, mam obecnie 20 lat. Od 14 roku życia zmagam się z różnego rodzaju problemami emocjonalnymi. W wieku 14 lat przechodziłam stan depresyjny z towarzyszącymi mu myślami i skłonnościami autodestrukcyjnymi. Jakiś czas później przeżywałam 7 miesięczne wyczerpanie emocjonalne obajwiające się brakiem uczuć. Wyczerpanie ów przerodziło się następnie w stany lękowe. Dodam, że obecnie mam problemy z odczuwaniem silniejszych uczuć, a braki emocji przekształcają się nagle w napady lękowe. Nie rozumiem tych stanów emocjonalnych i chciałabym prosić o radę. Odkąd pamiętam pojawiają się u mnie również nagminne obrywanie skórek u paznokci, obgryzanie warg, czy też zdrapywanie strupów ze skóry głowy. Nad tymi czynnościami często nie panuje. Nierzadko są tez one wynikiem uczucia jakiegoś niepokoju, czy znudzenia. Chcialabym prosić o radę gdy nie radzę sobie do końca z tymi emocjami i często powodują one u mnie irracjonalne i autodestrukcyjne zachowania