Martak

Witam, mam 28 lat. Jestem osobą nieśmiałą w relacjach damsko-męskich. Od dłuższego czasu, a praktycznie od zawsze jestem sama. Najpierw studia, potem praca wypełniały mi pustkę spowodowaną brakiem bliskiej osoby. Od dłuższego czasu obserwowałam pewnego chłopaka, jednak nigdy nie miałam śmiałości się do niego się odezwać. Ostatnio, pomimo swojej wstydliwości odważyłam się napisać do Niego. Poznaliśmy się. Okazał się być mężczyzną takim o jakim marzyłam i jakiego wyobrażałam sobie na kandydata na idealnego męża. Po niecałym miesiącu bliższej znajomości stwierdził, iż szuka kogoś bardziej ekstrawertycznego. Stało się to po wspólnym wyjściu z Jego znajomymi (ich wpływ?). Były wspólne plany dotyczące spędzania wolnego czasu i zaproszenia na imprezy rodzinne. Pozostał mi smutek, pustka i ogromne poczucie winy, że nie wykorzystałam danej mi szansy. Mam poczucie, że poprzez swoje zachowanie nie pokazałam jak bardzo mi na Nim zależy. Starałam się być bardziej odważna i śmiała, ale chyba mi nie wyszło... Mam wrażenie, że w relacjach damsko-męskich moja nieśmiałość przerasta mnie i nie jestem w stanie nad nią zapanować. Pomimo, że od rozstania minął tydzień cały czas o Nim myślę i nie mogę sobie darować niewykorzystanej szansy. Dodatkowo dołuje mnie zaproszenie na wesele mojej przyjaciółki na które nie mam z kim iść. Nic mi się nie chce robić, wykonuje tylko czynności które muszę. Praca zawodowa przestała sprawiać mi przyjemność. Rano i wieczorem nachodzi mnie straszny smutek, zdarza mi się, że płaczę. Nie wiem jak sobie poradzić... Z góry dziękuję za pomoc

Depresja po rozstaniu