Magda1

Mam 22 lata. Jestem studentką 3 roku. Zaczynam przygotowania do pracy inżynierskiej. Nie mieszkam na stałe w domu rodzinnym od początku 1 roku studiów. Od razu zamieszkalam z chłopakiem. Jesteśmy teraz 4.5 roku razem a od niedawna zaręczeni. Jako nastolatka miałam dość ciężkie problemy. Zostałam prawie zgwałcona i nie mogłam sobie poradzić ze sobą. Około roku trwałam w ciężkiej sytuacji psychicznej jednak nikt nie zauważal tego. Poradzilam sobie jakoś sama, poznałam chłopaka i było w porządku. Jednak często wracały do mnie gorsze myśli. Momenty załamania nastroju bez powodu. Problemy żołądkowe, przestawalam jeść. W tym roku narzeczony zaczął pracować zawodowo. Nie jeździmy już do domu rodzinnego co tydzień. Ja tęsknię za domem i chciałabym chociaż co dwa tygodnie owiedziec rodziców jednak źle też się czuję zostawiajac go samego na weekend. Niestety chłopak też nie jest zadowolony z tego powodu i kłóci się ze mną że chce jechać choć na jedną noc. Boję się kłótni dlatego czasami nie mówię co czuję. Czuję się rozbita bo chce spełnić oczekiwania jego i rodziców a nie da się na raz. Bardzo stresuje mnie ta sytuacja i kłótnie, których chce uniknąć. Przez to nie jem znów, dużo schudłam i nie skupiam się na uczelni i sobie. Po przebudzeniu zaraz boli mnie brzuch. Ciągle czuję się senna, nie mam ochoty wychodzić z domu. Wiem że ani rodzice ani chłopak nie robią tego specjalnie. Kochają mnie ale ja nie potrafię sobie poradzić z emocjami. Najmniejszy problem jest dla mnie katastrofą.