Ptrue

Cześć Mam 20 lat i postanowiłem w końcu się podzielić tym co odczuwam. No ale może najpierw od początku, do 13 roku życia byłem naprawdę szczęśliwym dzieciakiem, wszystko się zmieniło kiedy zachorowałem na OCD, męczyłem się z tym przez 4 lata, 4 lata nieustannej walki z własnymi myślami. Polegało to na tym że miałem natrętne, głupie myśli o bogu a jako że jeszcze wtedy byłem osobą wierząca to bałem się że przez to spadnie na mnie jakaś kara lub na moich bliskich więc aby odreagować klękałem i prosiłem o przebaczenie po kilka razy dziennie, do tego doszła hipochondria i sprawdzanie po kilka razy czy np. kran czy gaz jest zakręcony lub czy drzwi są zamknięte. W tym czasie moja samoocena i pewność siebie spadły do zera, miałem jakąś obsesje (no może obsesja to za dużo powiedziane) na punkcie mojego wizerunku np. jak ktoś mnie przezwał w szkole tak dla żartu to miałem wrażenie że wszyscy to słyszeli i wzięli to na poważnie. Rozwinęło się to do tego stopnia że jak teraz jestem w miejscu publicznym czy na uczelni mam wrażenie że ktoś na mnie patrzy i mnie ocenia przez co jestem strasznie zestresowany. Na szczęście OCD, hipochondria i to sprawdzanie po kilka razy gazu itp. zniknęło pod koniec 1 klasy liceum kiedy przestałem wierzyć w boga i ignorować te myśli. Niestety ta "obsesja" i brak koncentracji zostały i doszły do tego stany depresyjne, apatia i kompletne wypalenie. Trudno mi się w coś zaangażować, wyjść ze strefy komfortu, podjąć jakieś wyzwanie czy nawet pozmywać głupie naczynia, wszystko robię na "odwal się". Mam dni w których po prostu leżę w łóżku i nic konkretnego nie robię. W tamtą zimę rzuciłem studia bo już nic nie miało dla mnie znaczenia, teraz nie wiem czy skończę te. Kompletnie nie wiem co robić, bardzo proszę o pomoc.