Jestem 28-letnią mamą 2-letniej córki. Pracuję na stanowisku specjalistycznym w dużej firmie. Spodziewam się właśnie drugiego dziecka (nieplanowane).
Mam problem ze sobą, który nasilił się w zeszłym roku, odkąd przeprowadzilliśmy się do rodziców męża. Mam duże wahania nastrojów. Są okresy czasu, kiedy mam mnóstwo energii, jestem zorganizowana, optymistycznie patrzę na wszelkie problemy. Coraz częściej jednak pojawiają się te gorsze czasy, kiedy wszystko mi się sypie. W pracy ciężko, choć to moja jedyna ostoja (uwielbiam moją pracę). Rozczarowuję teściów, mojego męża, moich rodziców.... Mam wrażenie że mnie nie chcą, że jestem intruzem. Czuję się niepotrzebna, napiętnowana za każdy mój błąd. To wszystko potęguje nienawiść do siebie samej. Mam siebie serdecznie dość. Ostatnio mam myśli samobójcze, ponieważ chciałabym już z tym skończyć.
Rozczarowuję męża, bo wyjeżdżam w delegacje służbowe, które są częścią mojej pracy. Rozczarowuję męża, bo nie siedzę w domu i nie sprzątam. Rozczarowuję męża, bo nie schodzę do rodziców i nie spędzam z nimi czasu. Jestem przekonana że byłoby mu lepiej beze mnie.
W tych gorszych momentach nie mam żadnego wsparcia. Mam wręcz wrażenie, że kopią leżącego. Mam coraz częściej niekontrolowane wybuchy płaczu.
Czy można to nazwać depresją? Co mi się dzieje? Co mogę zrobić w tej sytuacji?
