Witam,
Jestem mężatką, studentką i mam obecnie skończone 25lat. Nie mieszkam z rodzicami od 18 roku życia, ze względu na niedogadywanie się niestety z ojcem.
Ale postanowiłam napisać o tym, co mi się ostatnimi czasy dzieje.
Od około 3 miesięcy męcze się z napadami lęku, a nawet paniki. W najmniej oczekiwanych momentach odczuwam szybsze bicie serca, robi się duszno i ogólnie szukam jak najszybciej ewakuacji na świeże powietrze. Wtedy ze stresu, że coś mi się dzieje, czuje się źle i niedobrze. Czasami te dolegliwości doprowadzają mnie do dreszczy i cała się trzęsę... nie wchodzę do większych sklepów, bo boje się, że zrobi mi się znowu źle i słabo i nie zdążę z niego wyjść.. to samo jest z innymi miejscami. Odczuwam głód, ale jem zdecydowanie mniej.
Mam męża od roku czasu, jesteśmy ze sobą prawie 4 lata. Pracuje zagranicą wiec więcej nie ma go w domu niż jest..
dlatego kiedy tylko coś mnie takiego dopada to biorę psa i biegnę na zawnątrz - po pierwsze, żeby zaczerpnąć powietrza, po drugie, żeby starać się myśleć o czymś innym, a po trzecie, aby byli ludzie wokół, jeżeli miałoby mi się coś stać.
Byłam u psychiatry i dostałam leki na zaburzenie lękowe uogólnione z atakami paniki i agorafobią.
Biorę je 3ci dzień. Ale nie ukrywam, ze jak usłyszałam, ze pierwsze 2 tygodnie mogą mi nasilić moje ataki to się przestraszyłam i codziennie teraz mam dodatkowy przez to stres. Ogólnie jestem bardzo uczuciowa i wrażliwa. Przeżywam wszystko. Nawet to, czego nie muszę. Moje życie obecnie - mogę przyznać, że jest naprawdę dobrze. Mam pracę, która kocham, męża, mieszkanie. Nawet nie mam powodów do stresów tak naprawdę. Ale wiele stresów i nerwów przeżywałam przez cały okres 3 lat przed ślubem.
Dodam jeszcze, że nigdy wcześniej nie miałam tak dobrych wyników badań z krwi.
Bardzo proszę o wskazówkę.. czy to wszystko zostało dobrze zdiagnozowane? Czy te tabletki mi pomogą? Jak sobie z tym radzić? I czy potrzebna będzie mi terapia?
Pozdrawiam
