Dzień dobry. Mam 43 lata. Jestem w związku małżeńskim od 12 lat. Mamy dwoje dzieci w wieku 8 i 2 lat. Dzieci adoptowaliśmy. Od wielu lat zmagały się z kryzysem. Jestem artystą, osobą o dużej wrażliwości. Bardzo łatwo mnie zranić. Kłótnie w rodzinie to codzienność. Wysłuchuję często jakim jestem nieudacznikiem. Mam stałą pracę, poza tym staram się pomagać w domu. Wiem, że moja żona często czuję się zmęczona. Mamy trudnego syna z przeszłością w domu dziecka. Słyszałem kilkukrotnie o tym, że gdyby nie dzieci to nie bylibyśmy razem. Niedawno poznałem w pracy koleżankę. Jest to osoba, która (w końcu) wierzy w to co robię, w moje pasje. Byliśmy na wyjeździe integracyjnym. Okazało się, że mamy podobne zainteresowania, poczucie humoru itd. Potem zapytałem przez Facebook czy mogloby coś być między nami. Dostałem odpowiedź, że nie. Poradziłem się osoby znajomej i wykasowałem tę dziewczynę z grona znajomych z Facebooka. Kolejnego dnia w pracy ona była bardzo smutna. Unikała kontaktu wzrokowego. Ponownie przywróciłem i znowu zaczęła się uśmiechać, żartować. Rozmawialiśmy na tematy poboczne. Potem było spotkanie firmowe kiedy to czuliśmy się, jakbyśmy byli sami. Usłyszałem od niej, że życie jest cyniczne. Nasze dłonie spotykały się. Dodam jeszcze, że i psychicznie i fizycznie bardzo podoba mi się. Kilka dni później po spotkaniu już nie pracowała. Podobno z przyczyn finansowych. Wie, że mam rodzinę, ale wie też, że mam też kryzys w małżeństwie. Różnica wieku jest spora bo 17 lat. Trudno poradzić mi sobie z uczuciami. To już trwa 1.5 miesiąca. Mam problemy z koncentracją i ze snem. Trudno mi myśleć racjonalnie. Nie wiem, czy ze strony tamtej dziewczyny było to tylko chwilowe zauroczenie? Czasem piszemy coś do siebie, rzadko. Proszę o jakąś radę. Pozdrawiam.
