ANNAKAM

Dzień dobry. Piszę właściwie po to, żeby sie wygadać. może dostać jakąś radę? Mam 34 lata i jestem kobietą. Od 14 lat jestem w związku ze starszą od siebie o 18 lat kobietą. Gdy się poznałyśmy miałam 20 lat, ona była wtedy mężatką, ma dzieci. Od początku nasz związek był w ukryciu. Od kilku lat partnerka jest rozwódką. ( nie jesteśmy lesbijkami) Od dłuższego czasu biję się z myślami aby zakończyć ten związek, ponieważ on nie ma przyszłości. Nigdy nie będziemy razem tak naprawdę. Jesteśmy razem ale jakby osobno. Kocham ją, jednak już nie ma z mojej strony od dawna namiętności. Nie uprawiamy sexu, mimo to nasza relacja jest na tyle silna, że nie wyobrażamy sobie by ją skończyć. Prowadziłyśmy już rozmowy na ten temat, że to nie ma sensu ale nadal w tym tkwimy. Nie ukrywam że chciałabym normalnego związku, by móc z kimś zamieszkać itd. MY takiej możliwości nie mamy. Od 14 lat dal otoczenia, rodziny jesteśmy "PRZYJACIÓŁKAMI". Jest to bardzo obciążające, takie udawanie. Stąd od dłuższego czasu pojawiają się u mnie myśli, że powinnam to skończyć. Jednak nie chcę zranić partnerki. Cały czas myślę o tym, co ona zrobi jak mnie nie będzie. Ja jestem jeszcze w takim wieku, że mogę sobie kogoś znaleźć. Ona ma 52 lata. I boję się że zostanie sama. Tak jak pisałam wyżej gdy się poznałyśmy miałam 20 lat i nie przeszkadzało mi takie udawanie, kłamanie. Na tamten czas to mi odpowiadało. Teraz jestem starsza i oczekuje czegoś innego od związku. Chciałabym się ustabilizować. Właściwie nawet nie wiem jak to jest być z kimś w normalnym związku, mieszkać razem itd. Nie wiem co mam robić, z jednej strony chciałabym dalej być w tym układzie, bo kocham partnerkę ale z drugiej strony wiem ze to nie ma sensu.