Weronika1996

Jestem 23 letnią studentką. Przepraszam jeśli nie jest to odpowiednie miejsce na ten wątek, ale jestem tutaj nowa i jeszcze się dobrze nie orientuję. Mój problem istniał już od dłużeszego czasu, ponieważ mimo szczerych chęci nie potrafię cieszyć się życiem, tym że mam wspaniałą rodzinę, że wszyscy są zdrowi. Moje stany depresyjne (o ile można tak to nazwać) pogłębiły się jakieś pół roku temu kiedy to weszłam w pierwszą, poważną relację. Poprzednia relacja zakończyła się tym, że chłopak przestał się odzywać, po prostu więcej mi nie odpisał. Jednak nie byłam do niego przekonana i jakoś to, mimo wielkiego, bólu przeżyłam. Teraz jest inaczej, kocham swojego chłopaka. Ciągle boję się, że mojemu patnerowi z dnia na dzień przestanie na mnie zależeć. Jestem chorobliwie zazdrosna. Staram mu się tego nie okazywać, ale jest mi strasznie przykro nawet wtedy kiedy jesteśmy np. nad zalewem i zauważę, że on ogląda się za jakąś inną kobietą. Nie wiem w czym leży problem. Mój chłopak jest osobą o znacznie "lżejszym" podejściu do życia ode mnie. Ja najchętniej pisałabym z nim cały czas, spędzała każdą wolną chwilę razem. On nie ma potrzeby tak ciągłego kontaktu, odezwie się kilka razy w ciągu dnia i odwiedzi mnie w weekend. Mam wrażenie, że w każdej chwili może mnie zostawić dla lepszej, ładniejszej, bardziej rozrywkowej. Nie wiem czy problem leży w naszej relacji, czy jednak we mnie...co istotne przez pierwszy miesiąc naszej znajomości zachowywał się jak mężczyzna moich marzeń: był czuły, troskliwy, dawał mi do zrozumienia, że ogromnie cieszy go moje towarzystwo. Chciałam zakończyć tę relację, ale on poprosił o szansę...tylko, że ja nie widzę większej zmiany.