Paulina00

Czyli jednak mowi Pani ze to jest uzaleznienie tak?

Zaczne to tak, mam prawie 19 lat i od roku jest cos nie tak. W zeszlym roku w maju sie to zaczelo, kiedy "wmowilam sobie" ze jestem uzalezniona od dopalacza, choc szczerze mowiac raczej nie bylam ale wszystko na to wskazywalo, stalo sie to po ktoryms razie, myslalam ze to przejdzie na drugi dzien jednak sie mylilam, nigdy nie bralam znaczych ilosci, nie bralam czesto raz na jakis czas, po tamtym ostatnim razie chcialam wziac ale sie balam ze bedzie jeszcze gorzej, ze nie moge tak, ze nie chce zyc jak ci wszyscy cpuni i faktycznie od tamej pory nie biore nic. Pewnego dnia stalo sie tak rowniez i z alkoholem, potem balam sie napic ze bedzie mi sie chcialo wiecej bo ten niby cug byl okropny (choc wczesniej zdazalo mi sie upijac i wcale nie mialam tak strasznie) trwalo to okolo pol roku meki walczenia ze soba ze no przeciez ja wcale nie jestem uzalezniona nie potrzebuje tego, balam sie ze mi sie zachce jednego czy drugiego, nieznosne stawalo sie wstawanie rano bo wiedzialas ze moze ci sie chciec cokolwiek, zwykle kiedy ktos jest uzalezniony to nie boi sie tego tylko idzie w to przy kazdej okazji a tu tak nie bylo, caly czas byl strach w glowie. Potem przez pare miesiecy uspokoilo sie to na tyle ze nie przeszkadzalo mi to az tak bardzo az pewnego dnia kiedy sie napilam alkoholu cug znow stal sie nieziemski z tym ze nie chcialo mi sie alkoholu na codzien, balam sie go ruszac, ale kiedy juz ruszylam to wlaczal sie straszny cug ktorego sie balam i przestawalam pic zamykalam sie w sobie i koniec imprezy a niedawno znow "wmowilam sobie" ze jestem uzalezniona od masturbacji chociaz nigdy wczesniej nie mialam z tym jakichkolwiek problemow, fakt faktem zdarzalo sie jak kazdemu, ale teraz znowu boje sie ze mi sie zachce, nie wchodze do mojego pokoju, nienawidze byc w domu, przychodze ze szkoly to zamykam sie w sobie lub wychodze mam dosc takiego zycia i nie wiem co ze soba juz zrobic.