Ilona111

Ilona, 25 l. Od ponad trzech lat jestem w związku z byłym alkoholikiem. Na początku myślałam, że jak jest byłym alkoholikiem, to sprawa prosta, nie pije i pewnie jest ok. Problemy zaczęły się już w pierwszych miesiącach, kiedy za moje dobre "sprawowanie" byłam "wynageadzana" jego rzadkim dobrym humorem, a za to, że coś mi nie pasowało karano mnie poniżaniem, tym że nie jestem wystarczająco dobra dla niego, a byłam jak niemało która. Wchodząc w ten związek czułam, że w końcu los się do mnie uśmiechnął. Po tych trzech latach stwierdzam, że mam większą depresję, niż kiedy byłam sama i marzyłam o chłopaku. Ugrzązłam w tym wszystkim. Chcę, żeby było dobrze. Ale nie rozumiem też siebie, dlaczego on okazał się takim chamem i samolubem, któremu nie wolno się sprzeciwać. Ja chcę być szczęśliwa, ale nie sama. Chcę mieć dzieci i dobrego męża. Ale też chcę być z nim, bo boję się, że nikogo sobie nie znajdę. Czasem mówi mi, że nie wie czy mnie odwiedzi, bo nie jest pewny, czy nie będę miała jakiś żali. Czytając to, pewnie myślicie, co za głupia dziewucha jeszcze się go trzyma. Liczę na ratunek dla tego związku. Nie należę do ladacznic, nie dla mnie szybkie zmiany partnerów. A propo, od ponad półtora roku nie uprawiamy seksu, to nie mój wymysł. Gdy tylko bardziej chcę go pocałować, on się po dłuższej chwili hamuje. Czasem chce mi się płakać. Odpuszczam. Wolności dałam mu dużo w tym związku. Ja po prostu nie wiem jak postępować z samopoczuciem 32 letniego byłego alkoholika. Pisząc to jestem wstawiona, bo już nie miałam żadnego logicznego wyjsvia z dzisiejszego dosłownie cichego spotkania, bo przypomniał sobie, że chyba strzeliłam focha trzy dni temu i nie wiadomo czemu. A tylko smutno mi było, że z zadrapania na plecach zażartował, że to jego była dziewczyna zrobiła mu w magazynie w wiadomych okolicznosciach. Ja potrzebuję pomocy.