Witam
W tym roku skończyłam 18 lat, chodzę do liceum, mam wspaniałego chłopaka, kochającą rodzinę, pasję i problem. Dodam, że związek jest w połowie na odległośc, zanmy sie ze szkoły jednak ja wyjechałam pod Lublin, do szkoly z internatem, a on zostal w mojej rodzinnej okolicy. Wracam co miesiać, a nawet częściej, nie mogę sie doczekać spotkań, gdy jestem w domu wszystko po kilku dniacg wraca do normy.
Od pewnego czasu męczą mnie obsesyje myśli. Zaczęło się od myśli "czy ja go kocham? czy nie kocham go jak mama syna (jest miesiącami pół roku młodszy, rocznikowo rok), czy on mi się serio podoba? a może ja już go nie kocham? czy ym za nim zatęskniła?" i tysiąc innych....każda wywołuje we mnie lęk, strach, nawet czasem cos w rodzaju ataków paniki. Gdy ogarnęłam tamte myśli to zaczęły mnie atakować myśli "czy on nie wygląda jak dziecko? może my wyglądamy jak rodzeństwo? możę myśli oznaczają nasz koniec? może ja nie umiem kochać? czym wogóle jest miłość? a jak to jest się zakochać?" gdy ogarnłęam te nowe myślałam, że będzie dobrze. Myślałam sobie, już wiesz,że są fałyszwe. Jednak potem pojawiła się myśl "a może lecę na Kubę (chłopak ze szkoły, którego nie cierpię)?" Zaczęła się lawina uczuć, łez, paniki. Gdy uspokoiłam tą myśl i dziś się z niej śmieję, to pojawiła się myśl "a może ja się czuję chłopakiem? wyglądam jak chłopak? jak to jest czuć się chłopakiem?".
Plus jest taki, że początkowo myślenie na dany tema trwało po 2 tyg. Teraz kończy się po kilku dniach, już mniej przeżywam myśli, jednak wciąż są stresujące, bolą, przez chwilę w nie wierzę. Zdaję sobie sprawę z ich irracjonalności, jednak za każdym razem je analizuje, walczę. Czuję się bardzo zestresowana, nie wiem co robić. Czy jest to jakieś zaburzenie? Czy mogę poradzić sobie z tym na własną rekę?
