Feelfreedom

W ramach uzupełnienia w zasadzie pierwszy akapit trafia w całości w punkt, dokładnie to samo powiedziała mi terapeutka, że jej w zasadzie nie znam co jest zgodne z prawdą. Uczucie zakochania właśnie wynika z tych cech które Pan wymienił, empatii, spokoju, stabilności i wyrozumiałości. Uczucia są sprzeczne bo z jednej strony czuję od niej matczyne ciepło, a z drugiej pociąg seksualny o czym również wie, jest dość atrakcyjną kobietą. Terapeutka nie unika tego tematu, wręcz przeciwnie, jest otwarta na to, żeby mu się bliżej przyjrzeć, wie o tym i wie mniej więcej jak reaguję na ten stan między spotkaniami, co myślę i co czuję. Unika natomiast mojego nawiązania do wyprowadzenia jej z roli terapeuty. Powiedziałem jej również, że nie powinna mi tego mówić i że mocno mnie te uczucia do niej obciążają. Temat faktycznie nie jest łatwy i nie jest mi łatwo mówić o takich sprawach otwarcie. Sądząc po artykule to wybór płci terapeuty jest dobry, bo zdecydowałem się na jej rozpoczęcie po rozpadzie związku. Od dłuższego czasu chciałem "uciec" z terapii właśnie przez te uczucia które mam. Dziękuję, za odpowiedź bardzo mi pomogła.

Witam, jestem 30 letnim mezczyzna i od ponad roku uczestniczę w psychoterapii z psychologiem kobieta. Od około pół roku zauważam u siebie objawy zakochania w terapeutce. Powiedziałem jej o tym i twierdzi, że nie jest to powodem do zakończenia terapii, chociaż według mnie jest to dostateczny powód do tego, odczuwam dyskomfort i mam zmienne nastroje w związku z tym. Terapeutka również przyznała się do tego, ze swoim sposobem bycia jak twierdzi uwodzacym, również wybijam ją z roli terapeuty. Twierdzi, że to też nie jest przesłaniem do zakończenia terapii. Nie wchodząc w więcej szczegółów, jaki powinien być dalszy przebieg terapii czy powinna być przerwana? Czy powinienem przejść do psychologa mężczyzny? Czy psycholog sam powinien zwrócić na to uwagę i przekierować mnie do kogoś innego? Jaki to może mieć wpływ na dalszy przebieg terapii z tym psychologiem i czy powinna być kontynuowana?