npaka2

Nie jestem psychologiem ani też super doświadczoną osobą bo jestem jeszcze młoda ale Zdaję sobie sprawę jak duża część społeczeństwa cierpi na depresję i myślę że w związku z tym że twoje problemy bardzo cię przytłaczają I trwają dosyć długo mogą wskazywać na to że mógłbyś być w depresji powiem ci że gdybym mogła ci doradzić i w jaki sposób na ciebie wpłynąć to poleciłabym ci wizytę u psychologa aby porozmawiać i myślę że w mieście w którym studiujesz na pewno znajdzie się jakiś który przyjął by cię na przykład na NFZ gwarantuję ci że rozmowa będzie dla ciebie pomocna a lekarz wyjaśni ci co jest nie tak bo ja ze względu na brak kompetencji w tej dziedzinie nie jestem w stanie ci pomóc a najlepiej będzie mógł zrobić to specjalista pozdrawiam cię bardzo serdecznie i życzę miłego wieczoru

Powiem ci, że nie mam dużych doświadczeń życiowych bo dopiero przeżyłam 18 wiosen. Ale wiesz? Jak mam powiedzieć jak kobieta kobiecie, widać że nie zależy mu. Kiedy zależałoby mu, byłby z Tobą w momencie poronienia. Nie odstąpiłby. Zależałoby mu na twoim bezpieczeństwie. Byłaś w toksycznej relacji-pewnie nie tylko ja z tutaj komentujących będę tego zdania. pomimo że swojego chłopaka poznałam 7 miesięcy temu to jest tam do niego przywiązana prawdopodobnie tak jak ty byłaś do swojego ale mimo że jestem jeszcze młoda od Zawsze wiedziałam czym tak naprawdę jest miłość bo zauroczenie kiedyś wygaśnie A miłość jest przyjaźnią nieważne jak dużo spędzisz ze sobą czasu nadal będzie ci na niej tak samo zależeć i nigdy nie przestanie nie wiem na czym jemu zależało w twoim przypadku bo nie jestem w stanie tego określić ale wiem że na pewno nie na twojej osobie a już na pewno nie wtedy kiedy zostawiał cię bez troski o ciebie I widzę też że twoje starania wskazują na to że naprawdę w uczuciach jesteś szczera co jest bardzo ważne i doceniane jeżeli chodzi o etap zapominania to polecam ci przez Przynajmniej 10 minut dziennie Usiądź w spokoju i ciszy i skupić się na głębokim oddychaniu takie medytowanie chociażby swoim oddechem pozwoli ci się odprężyć a jeżeli chodzi o zapomnienie o chłopaku to sugeruję ci abyś nie myślała że przejdzie to od razu bo ja nawet w nastoletnich miłościach takich głupich potrzebowałam przynajmniej kilku miesięcy żeby zapomnieć o chłopaku z którym nie łączyło mnie totalnie żadna relacja Polecam ci zająć się czymś co mogłoby być dla ciebie wartościowe i pomogą odsunąć myśli od tego co jest dla ciebie w takim swego rodzaju niepokojem Mam nadzieję że ci pomogłam i trzymam za ciebie kciuki

Witam. Jestem Natalia i mam 18 lat. Pochodzę z małej miejscowości. W ostatnim czasie pojawiły się u mnie natrętne myśli na tle nerwicowym. Są one ukierunkowane na moją orientację. Zacznijmy od tego że odkąd pamiętam podobali mi się chłopcy. Czułam do nich chemię i zastanawiałam się jak mogę się do nich zbliżyć. Chciałam z nimi wchodzić w związki, nieco później wchodzić również w bliższe stosunki seksualne. Całowanie i inne tego typu rzeczy sprawiają mi dużą przyjemność. W dzieciństwie nie miałam zadnych problemów które mogłyby mieć wpływ na zmianę orientacji. Ubierałam się jak dziewczynka i spędzałam wolny czas na spotkaniach z koleżankami. Mam teraz chłopaka od prawie pół roku. Jest nam ze sobą bardzo dobrze. Nasze popędy seksualne są również zaspakajane i oboje czerpiemy z tego satysfakcję. Często jest tak że to ja nie potrafię się powstrzymać i zaczynam dotykać go w miejscach intymnych, bo czuję się tak podniecona samą jego obecnością. Sprawia mi to dużą przyjemność. Jesteśmy ze sobą bardzo zżyci. Kilka miesięcy temu moja mama miała wypadek w związku z czym było wysokie ryzyko że może umrzeć. Choroba w obrębie mózgu. Wywołało to we mnie traumę. Zawsze prosiłam tatę żeby na bieżąco informował mnie co się z nią dzieje a on tylko mówił że jest dobrze. Potem podczas rozmowy słyszałam że stan pogorszył się i będzie wykonywana operacja co wpędziło mnie w jeszcze większą rozpacz. Mama jest już w trakcie rehabilitacji. Ale nie o tym moje pytanie. Chłopak wyjechał na miesiąc. Z początku bardzo mi go brakowało. W związku z jedną natrętną myślą nie mogłam się skupić na tym żeby z nim porozmawiać. Wbiła mi się ona do głowy i nie odstępuje a brzmi "jestem homoseksualna?". Nie wiedziałam jak na to zareagować. Ta myśl pojawiła się z nikąd. Nigdy noe myślałam nad tym. Pierwszą reakcją była rozpacz że nie chcę tracić chłopaka bo jest dla mnie wspaniały i go bardzo kocham. Nigdy nie podobała mi się idea stanowienia związku, albo dojścia do zbliżenia z kobietą. Nawet dzisiaj koleżanka proponowała mi pocałunek ale odmówiłam bo nie czuję takiej potrzeby. Myślę że mogłabym zrobić to bardziej z samej ciekawości ale jak widzę to w codziennych sytuacjach to nie jestem tym zachwycona. Myśli, wbrew mojej woli, pojawiają się w głowie i zmuszają mnie do widzenia siebie z kobietą w stosunkach seksualnych co jest dla mnie męczące uciążliwe i lekko obrzydzające. Jeśli powiem sobie że wszystko już sobie w sprawie tych wątpliwości wyjaśniłam kładę się spać i budzę się z tą samą myślą w głowie. Nie daje mi ona normalnie funkcjonować i sprawia że nie mam ochoty na banalne czynności takie jak dla przykładu słuchanie muzyki co uwielbiałam. Dodam do tego że chłopak mnie wciąż w 100% pociąga i podnieca. Wyczekuje bardzo jego powrotu ale te myśli nie dają mi żyć. Myślę że natręctwa pojawiły się już w chwili kiedy bałam się o niechcianą ciążę i mimo że wszystko (2 miesiączki multum testów i wizyta u ginekologa) mówiło że w niej nie jestem ja musiałam zrobić conajmniej jeden test na dwa dni żeby nie czuć się nękana przez myśli. I tak przez 2 miesiące. Potem 2 tygodnie przerwy i teraz mam tą myśl o orientacji. Dodam że kobiety jako osoby mi się podobają i porównuję je do siebie. Uznaje je za piękne i często się im przyglądam. Ale to chyba normalne. Nigdy w kobiecie nie byłam zakochana. Czy sytuacje które opisałam mogą wskazywać na to że były (i są) to natręctwa nerwicowe? Czym objawiają się te odnośnie orientacji? Czy wizyta psychologiczna pomoże? I czy orientacja może się zmienić z dnia na dzień?