Witam, mam na imię Patrycja, mam 21 lat i jestem studentką. Od kilku lat mam problem z akceptacją siebie. Jestem teraz w bardzo fajnym związku, ale moje problemy są przytłaczające dla partnera, który czuje się wobec nich bezsilny. Mimo że jestem szczupłą osobą i mój partner zapewnia mnie, że jestem dla niego atrakcyjna, nie potrafię zmienić myślenia o sobie. Jestem aktywną osobą i dbam o swoją sylwetkę poprzez ćwiczenia fizyczne. Zdarzają się gorsze miesiące, w których mimo ciągłych ćwiczeń, po zjedzeniu czegoś kalorycznego nie mogę się powstrzymać i prowokuję wymioty. Pojawia się również nieuzasadniona zazdrość. Partner nie może przy mnie wspominać o innych kobietach bo to rodzi we mnie irracjonalne myśli typu "na pewno jest ode mnie ładniejsza, pewnie wolałby być z nią". Boje się, że moje problemy zniszczą ten związek.
Dwa dni temu kiedy rozmawialiśmy o naszej przeszłości nie mogłam znieść faktu, że widział w swoim życiu wiele nagich kobiet, mimo że ja też miałam wcześniej inne bliskie relacje z mężczyznami. A myśl, że może mieć kontakt z którąś kobietą z przeszłości była tak przytłaczająca, że płakałam bardzo długo. I tu znowu muszę wspomnieć, że jednocześnie mam świadomość, że ja sama mam taki kontakt z kimś ze swojej przeszłości.
Często też mylnie interpretuję słowa partnera myśląc, że mnie atakuje, podczas gdy on ma dobre intencje. Rodzi to wiele nieporozumień.
Jestem świadoma swojego problemu i staram się w przypływie emocji nie mówić rzeczy, których mogłabym żałować. Próbuję odpędzać negatywne myśli i szukać racjonalnych wyjaśnień, ale to jest na prawdę bardzo trudne.
Staram się mówić partnerowi o swoich emocjach i tłumaczyć mu co się we mnie dzieje. Ale kiedy płaczę czuję ścisk w gardle i nie jestem w stanie wydusić z siebie żadnego słowa, on się wtedy denerwuje, że nie chcę z nim rozmawiać, a ja z bezsilności tylko płaczę bardziej.
Czy są jakieś sposoby na zmianę myślenia o sobie? Jak podnieść swoją samoocenę?
