Dzień dobry, mam 22 lata i zmagam się z ciągłymi zmianami nastrojów, emocji, intensywnymi myślami, które często są natrętne. Odkąd pamiętam zawsze miałam problem z wyrażaniem własnych emocji i uczuć, zazwyczaj je tłumiłam lub starałam się je jakoś przeżyć. Nigdy nie umiałam nikomu się zwierzyć w 100% i wytłumaczyć tego co siedzi we mnie. Mam przerażajace zmiany nastroju i emocji, które są uciążliwe, przez co nie potrafię określić siebie i tego co czuję. Lubię być sama i czuję się dobrze, lecz zawsze w pewnym momencie życia łapie mnie niesamowity „dół”, który odbiera mi sens. Tłumacze to sobie, że to normalne, bo przecież każdy łapie gorszy okres, lecz to jest notoryczne i zawsze wyglada tak samo - czuję się świetnie, mam wrażenie, że mogę wszystko, lecz nagle przychodzi czas, który demotywuje i odbiera świadomość i siły. Wtedy zazwyczaj mam napady płaczu i straszne tłumienie bólu w sobie, który jest niezrozumiały, ponieważ nic poważnego nie dzieje się. Przez co bardzo często odcinam się od wszystkich osób, ignoruje je i po prostu chce zniknąć. To samo tyczy się wszelakich relacji, gdzie czuję się dobrze, lecz nastaje ten jeden moment, w którym chce po prostu odciąć od siebie dana osobę - bez powodu. Czuję się wtedy lżej do czasu, aż znowu nie nastanie ten koszmarny czas spadku. Nie wiem czy to normalne, czy odchodzę już od zmysłów, ale te zachowania bardzo komplikują i utrudniają moje życie. Dodam, iż jestem bardzo niezdecydowana, nie potrafię podejmować decyzji i określić czego chce. Obawiam się iść do psychologa, ponieważ nie wiem czy po prostu wyolbrzymiam to wszystko, czy naprawdę coś jest na rzeczy.
