Karolina22

Rozstanie to etap, przez który jakoś trzeba przejść. Jak mówi buddyzm, wszystko jest po coś. Teraz jest źle, żeby potem było lepiej. Ja w to wierzę, choć teraz też trudno pozbierać mi się po rozstaniu. Mój związek trwał 6 lat, nie mamy dzieci, tylko wspólnego kota, ale i tak niewyobrażalnie ciężko jest zerwać coś , co trwało tak długo i przez dłuższy czas było dobre. Znam ten ból, znam poczucie bycia zupełnie samemu na świecie. Paskudne uczucie . Wiem, że powrót do przeszłości, do ciepłego, pełnego domu i ukochanej osoby bardzo korci, szczegolnie w krytycznych momentach....Ale powinieneś zadać sobie pytanie, czy chcesz wracać do tej właśnie osoby, czy chcesz miec po prostu kogoś obok siebie.

Hej, Nie chcę nikogo urazić, ale zawsze sądziłam że portale randkowe lub zawieranie znajomości w mediach społecznościowych są tylko dla ''zdesperowanych'' . Chociaż nie ukrywam że ostatnio w mojej beznadziejnej samotności też zaczynam nawiązywać kontakty przez internet.... Myślę jednak że lepiej spotkać kogoś w realu. Oczywiście najlatwiej maja osoby towarzyskie , kontaktowe, otoczone gronem przyjaciół. W ich przypadku zawsze znajdzie się znajoma znajomych , która akurat też jest singielką itd... Trudniej jest introwertykom, którzy znajomych mogą zliczyć na palcach jednej ręki .... Im pozostają samotnej spacery, praca albo jakieś zajęcia sportowe , gdzie można też spotkać drugiego singla. 😕

Dziekuję za ciepłe słowa. ''Utrapiona'', Tobie życzę, żeby ta kryzysowa sytuacja z firmą, o której piszesz w innych postach szybko minęła. W tych niewdzięcznych czasach wielu ludzi mierzy się z podobnymi lub gorszymi problemami. Piszesz że masz męża , ale że niedostatecznie Cie wspiera... Może uda się z nim dojśc do jakiegoś porozumienia, żebyście razem podjęli jakieś działania lub decyzje , aby poprawić obecną sytuację z firmą ? ... Uważam że kryzysy wymagają działań , a czasem też tadykalnych zmian, żeby je zażegnać.

Dziekuję za ciepłe słowa

Może zorganizujemy jakąś wigilię na czacie ? Dla wszystkich Samotnych Jestem przed 40-tką i po wieloletnim związku mój bardzo ''dojrzały'' chłopak oznajmił mi, że do niego nie pasuję. Musiałam się wyprowadzić, teraz mieszkam sama i nie najlepiej mi z tym. Planuję jak tu zorganizować sobie święta. Bo tak właśnie jest niestety, że święta nie są dla samotnych. Pewnie skończy się tak że pojadę na święta do domu rodzinnego, do którego źle mi się wraca (tez jestem DDD). Józefina, też znam status związku , gdzie mieszka się razem , ale jest się osobno. Przerabiałam to przez ostatni rok. Niezręczny i dobijający stan. Jeśli chcesz o tym pogadać lub nie tylko o tym, to pisz tu lub na priv.

Cześć, zgadzam się z tym że samotność potrafi przytłoczyć. To o czym pisze Danny tez jest mi znajome. A najgorzej jest jeszcze słyszeć od innych ''wyjdź z domu, zapisz się na coś , a przyjaciele się sami znajdą ''. Czy ludzie naprawdę w to wierzą ? Zbudować przyjaźń i bliskość wychodząc na basen , na taniec ...? Chciałabym żeby tak było, ale nic nie dzieje się tak od razu .... Poznać kogoś, nie zawsze znaczy polubić albo polubić z wzajemnością ... Poza tym to takie żałosne: wychodzić, żeby ''polować' na towarzystwo. Nie znam recepty na samotność, na razie próbuję jej szukać... Dlatego piszę tutaj... Jeśli ktoś odpisuje, jest to zawsze jakaś namiastka jakiejś relacji.... Pozdrawiam i dobrej nocy .