Nic nie rozumiem. Mam chyba wszystko. Może nie wszystko ale bardzo dużo a cały czas coś jest nie tak nic nie cieszy, nie chce się żyć. Mam prace- chyba dobra ale ludzie przytłaczają (ale jak już orientowałem to w każdej pracy tak jest) mam męża jest bardzo za mną (nie mamy dzieci chyba przeze mnie bo trzy razy poroniłam, mysle ze z powodu stresu jaki się we mnie wytwarza z powodu dwóch kresek) mam rodzine pewnie dziwna ale to zawsze rodzina cały czas mam nie pokój w sobie i ogromne marzenie żeby mnie tir zabił albo żeby spadła bomba i nas wszystkich zabiła. Cały czas jakaś melancholia, myśli z przeszłości, dzieciństwa, strach, lek, niechęć. Była u psychiatry, brałam leki ale przecież nie mogę się truć całe życie i pomału zaczęliśmy schodzić z leków- było lepiej ale wiem, ze to nie byłam ja. Zaczęłam terapie ale po każdej godzinę z nowymi psychologami przerywałam bo to było dla mnie chore…. To jak się zachowywały panie i co mówiły. Ehhh to tylko takie pobieżne tak mi się marzy o tym wszystkim komuś opowiedzieć. Tak szczerze i żeby w końcu zacząć żyć i korzystać z życia. Ale jak ? Jeśli ktokolwiek dotrwa do końca to błagam powiedzcie co robić? Jak funkcjonować w teraźniejszości a nie przeszłością ?
