Madalen

Jestem uczennicą szkoły policealnej . Mam 19 lat. Nie rozumiem co się ze mną dzieje raz myśle ze potrzebuje pomocy raz ze przecież inni maja gorzej. Zaczęło się w 6 klasie podstawówki zaczęłam ograniczać jedzenie np. potrafiłam zjeść kilka truskawek dziennie. Później jakby się uspokoiło normalnie jadłam . W 1 klasie gimnazjum wróciło zaczęłam się głodzić i objadać na przemian . W 1 liceum trafiłam do szpitala bo przedawkowałam leki odchudzające gdzie trafiłam do szpitala już z waga 42 kg. Kiedy zjadłam za dużo cięłam sobie ręce. Do tej pory głoszę się i objadam naprzemiennie nie potrafię zjeść tyle ile powinnam tylko albo coś małego w ciągu dnia albo czuje ze już nie moge ale dalej jem. Ale to nie jest jeden problem. Kolejny zauważyłam że boje się ludzi unikam ich. Do sklepu sama nie pójdę, mieszkam z chłopakiem a on jeździ na delegacje wiec nie ma go cały czas a mamy psa w domu wiec wychodzę rano żeby nikogo nie spotkać. Ten problem zauważyłam już w liceum kiedy moja przyjaciółka nie szła do szkoły a w planie lekcji był wf albo angielski gdzie często pracuje się w parach poprostu tez nie szłam bo bałam się z kimś innym ze zrobie coś złe i mnie wyśmieje . W szkole tez nie czułam się komfortowo czułam wzrok innych i wydawało mi się ze mnie oceniają . Teraz dlatego ze zaocznie będę robić szkole to postanowiłam znaleść sobie prace w dni wolne od szkoły i znalazłam . Umówiłam się przez SMS na dzień próbny. W nocy nie mogłam spać czułam wewnętrzny lek. Rano pojechałam zaparkowałem przed budyniem ale nie dałam rady wejść . Tak się bałam na sama myśl ze będę musiała rozmawiać z ludźmi ze nie wyszłam z auta zaczęłam płakać ręce zaczęły mi się telepać i nie poszłam. Kiedy mam zamówić coś przez telefon nie zawsze mi się udaje czasami kiedy usłyszę głos w telefonie rozłączam się. Nie wiem czy potrzebuje pomocy psychologa czy poprostu muszę sie wziąć w garść i pokonać ten strach sama.