Mam 22 lata. Od kiedy pamiętam zawsze byłam bardzo wrażliwa i łatwo było mnie doprowadzić do placzu, ale zwykle to mocno dusiłam w sobie. Wiem, że bałam się płakać przy rodzicach bo nie raz reagowali złością, że płaczę bez powodu, często więc płakałam fo poduszki. Staralam się jak najmniej płakać i nigdy tej słabości nie pokazywac. Do czasu pójścia na studia w miarę czułam się dobrze i nie miałam większych problemów z powstrzymywaniem płaczu, który czaił się gdzieś za rogiem kiedy ktoś na mnie podniósł głos lub nawet powiedział coś karcącym tonem. Jednak na studiach miałam wrażenie, że to wszystko zaczęło się pogarszać. Ciągły stres i szybkie tempo życia na pierwszym roku studiów spowodowało u mnie ostre nerwobóle w piersi (byłam u kilku lekarzy, aby wykluczyć inne problemy zdrowotne, które mogły mieć takie objawy) i coraz częściej płacz i to bez powodu (nie byłam w stanie wytłumaczyć innym z jakiego powodu zachodzę się aż takim płaczem). Zganialam winę za ten stan na hormony i okres, ale wiedziałam że to dzieje się poza okresem i ból potrafił nie ustępować nawet przez dwa miesiace. Potem przyszedł covid i wbrew pozorom miałam trochę spokoju, aż do teraz. Mam wrażenie że wszystko się pogorszyło. Teraz płacze prawie codziennie i nie potrafię czasem wyjaśnić czemu, często kiedy wpadam już w ten stan przypominający panikę to obwiniam się o wszystko i nakręcam tą spiralę. Coraz słabiej sypiam, nie mam ochoty na wychodzenie z domu, zauważyłam że też mam słabszy apetyt. Kiedy akurat jestem w takim stanie to czuje że nie daje rady i potrzebuję pomocy, bo nie wiem co mi jest, nigdy aż tak źle nie było. Natomiast kiedy mi trochę przejdzie to stwierdzam, że pewnie przesadzam. Wiem że pewnie powinnam pójść do specjalisty, ale boję się że trafię na kogoś, kto spowoduje, że jeszcze pogorszy się mój stan.
