Witam wszystkich użytkowników i szanownych psychologów
Mam 28 lat. W wieku 14 lat zdiagnozowali u mnie zespół Aspergera. Przez ładnych parę lat nie chciałem przyjąć tego do wiadomości. Wmawiałem sobie że jestem normalny i nie ma problemu. Nie jest tak. Co było widać w relacjach z rówieśnikami. Często bywałem obiektem drwin a nawet przemocy z ich strony. Znajdywałem też kolegów, dzięki czemu czas szkolny jakoś przetrwałem bez wspominania tych czasów jako piekło, ale lekko nie było. Też w relacjach damsko-męskich. Zawsze się zastanawiałem co się dzieję że koledzy mają dziewczyny, pierwsze pocałunki, pierwszy seks, a ja zawsze byłem sam. Byłem i jestem do dziś nie śmiały, wstydzę się sam zagadać, ale zawsze kiedy nawiązywałem jakąś relację z dziewczyną czy potem kobietą nigdy nie było w stanie to wyjść poza koleżeństwo, mimo moich oczekiwań by było coś z tego więcej.
Moje dolegliwości też sprawiły że miałem kłopoty na studiach, egzaminy ustne były mordęgą, i skończyło się nawet powtarzaniem roku. Często zwalniałem się z pracy z powodu podejścia współpracowników do mnie co bywało nie do wytrzymania, aktualnie jestem w poszukiwaniu kolejnej. Zastanawiam się czy któryś z państwa psychologów ma doświadczenia z prowadzenia terapii z autystykami bardzo wysoko funkcjonującymi, z ilorazem inteligencji w przedziale górnych dwóch percentylów? Zmagających się z depresją (typ depresyjny bez cienia manii) i bardzo niską samooceną.
Od 1,5 roku jestem pod stałą opieką psychiatry i uczęszczam na psychoterapię, co jakiś czas wydaje się że przynosi to efekty, jednak nie zadowalające mnie. Chciałbym przede wszystkim popracować nad akceptacją siebie, żeby nie tyle zrozumieć siebie, co wiedzieć jak to przetrawić, i wykorzystać konstruktywnie to co zrozumiałem.
Pozdrawiam.
