Witam,
Mam 28 lat, jestem kobietą.
Od dwóch miesięcy jestem w trakcie badań na tarczycę - wyniki nie są jednoznaczne i mam duże wahania hormonów z jednej skrajności w drugą. Na ten moment nie ma diagnozy, a zatem nie ma i leków. Bardzo cierpi na tym moja psychika. Od dwóch miesięcy żyję w nieustającym napięciu, mam problemy ze snem. Dochodzą do tego nagłe stany lękowe. Stany depresyjne, które utrzymują się od dwóch miesięcy ciągiem nie pozwalają mi funkcjonować. Przestaję sobie z tym radzić. Jestem nieustannie zestresowana, przybita, momentami mam przeczucie, jakby miał zawalić się cały świat i mój związek. Mam kochającą dziewczynę, która bardzo mnie wspiera, ale boję się, że ją stracę przez mój stan psychiczny (mimo że rozmawiamy na ten temat i zapewnia mi mnóstwo wsparcia). Nie mogę pozbyć się uczucia, że jestem gorszą częścią związku. Moja samoocena jest na zerowym poziomie, do tego pierwszy raz przeżywam spadek libido i czuję, że jej nie zaspokajam. To frustruje mnie jeszcze bardziej. Czuję się niedostateczna i jak ciężar w jej życiu. Zapewnia mnie że jest inaczej, ale jestem przerażona tym, że jestem psychicznym wrakiem. Trudno mi znieść samą siebie. Płacze prawie codziennie. Regularnie wykonuję zlecone badania, ale do momentu otrzymania diagnozy i leków muszę jakoś sobie poradzić - nie wiem jak to zrobić, a czuję się coraz słabsza psychicznie. Od dwóch miesięcy nie potrafię spojrzeć na siebie inaczej niż na przeszkodę w jej życiu i swoim własnym. Najbardziej chciałabym znów czerpać radość z chwili, znów mieć pewność siebie, którą miałam wcześniej i czuć stabilizację w związku. Tęsknię za normalnym stanem, ale nie nie wiem jak się do niego znów zbliżyć.
