Witam. Jestem mężczyzną mam 23 lata a pomimo tego nigdy nie byłem w żadnym związku że o bliższych kontaktach z płcią przeciwną nie mówiąc. Pochodzę z dysfunkcyjnej rodzinny. Ojciec alkoholik obecnie abstynent i nadopiekuńcza matka i ja sam jedynak ale to temat na inny wątek. Mój problem polega na tym że ilekroć próbuje wejść w jakiś związek to coś mnie przed tym powstrzymuje. Nachodzą mnie fatalistyczne wizję tego związku np. że i tak się rozstaniemy bo uzna mnie za nieudacznika, że jej rodzina i tak mnie nie zaakceptuje, że przecież i tak nie mam samochodu i nagle odpuszczam. Schemat jest zawsze ten sam po pierwsze zakochuje się i zaczynam z nią rozmawiać starając się przy tym żartować przy czym jest to raczej robienie z siebie debila i podryw w stylu pięciolatka który a to uszczypnie a to powie coś drażliwego by za jakiś czas normalnie rozmawiać. Ta sytuacja powtarza się po raz kolejny. Przyszła niedawno do pracy nowa dziewczyna. Krótka piłka pogadaliśmy pośmialiśmy się i nagle zajęła wszystkie moje myśli. A ja od nowa podryw w stylu pięciolatka, próby rozmawiania na siłę pytając kilka razy na dzień co tam ? Będąc przy tym trochę zbyt nachalnym. Świetnie zdaje sobię sprawę że to nie działa i że w pełni świadomie torpeduje kolejną szansę na związek swoim idiotycznym zachowaniem. Chciałbym inaczej, zmienić coś ale jestem szarym, nijakim człowiekiem bez zainteresowań, praca-dom od czasu do czasu studia. Mam w głowie sprzeczne myśli chce i nie chce związku, cenie sobie niezależność i przestrzeń osobista a jednocześnie chce by ktoś ją wypełnił. Czuje się jak w dniu świra, mam wrażenie że właśnie tak będzie wyglądało moje dalsze życie, że skończę jak Adaś Miałczyński nie wiedząc czego tak naprawdę od życia chce.
