Witam,
Może i ktoś z was mnie zbluzga, ale moja cierpliwość dobiegła swych granic.
Dlaczego jednak nie warto być dobrym człowiekiem? Dlaczego nie warto się starać? Te pytania rodzą się w mojej głowie, gdy za każdym razem wale głową w ścianę.
Już tłumaczę:
Człowiek rodzi się w bardzo biednej i patologicznej rodzinie. Jakoś wychodzi na czlowieka, mimo okolicznosci( tak się wydaje ), ale to kim jest i z kąd pochodzi definiuje jego możliwości. Sytuacja 1
- wyjazd za granicę, ciężka praca, nauka języków i wszystko to okazuje się niczym. Do firmy przyjechała kobieta bez języka, ledwo po dwóch latach pobytu za granicą, zajmuje miejsce na które tyrasz jak wół. Tyle lat...
Sytuacja 2
- człowiek dwoi się i troi aby móc zrobić coś co zapewni bezpieczeństwo i w miarę stabilny byt, przygotowywuje się do studiów, na wymarzony kierunek. I dowiaduję się że to na nic, ponieważ znowu ktoś bez dyplomu i języka zajmuje miejsce o które walczysz.
Nigdy tak nie myślałem, zawsze skupiony na sobie, nieobwinialem nikogo o nic. Ale moja cierpliwość jest już u kresu wytrzymałości.
Nie rozumiem wielu rzeczy, pracodawcą wydaje się być zadowolony, mogę mieć urlop kiedy chcę, płacą mi za kursy itp. Ale śmietankę zlizuja inni. Przeważnie kobiety... Skala korupcji, nepotyzmu i seksizmu jest przerażająca.
Czuję się dyskryminowany ze jestem mężczyzną. Feministki te pseudofeministki, wycierają sobie tą ideeologią mor..twarze. I tak kobiety mają więcej praw niż faceci, przestaniemy się w ogóle liczyć.
Może mi się tak wydaje może rzeczywiście jest problem, ale jak znam życie będzie tylko gorzej. Dalej postaram się nie poddawać, iść bez względu na przeciwności, ale łeb chyba komuś urwę jeżeli to się będzie nasilać.
Masakra normalnie masakra...
Niech ktos coś powie...
