Zaczęło się od różnego rodzaju nękania psychicznego ze strony bliskich, miałam wtedy bardzo dobrą, wręcz wspaniałą samoocenę, pewność siebie, przez co rozmawianie oraz poznawanie nowych osób nie sprawiało mi żadnych problemów, byłam osobą optymistyczną. Próby obniżenia mojej pewności siebie poskutkowały, zaczęło się od myślenia o sobie w zły sposób, tak jakbym była bezwartościowa, bo tak mi wmawiali. Zaczęłam się samookaleczać podczas takiego myślenia, później doszły do tego stany lękowe, nerwica, plany popełnienia samobójstwa, a także próba popełnienia go. Cały czas myślę, że jestem niewystarczalna i najlepiej byłoby skończyć ze sobą, nie mam siły wstać z łóżka i wykonywać obowiązków, przez cały czas jestem przygnębiona albo po prostu nie odczuwam szczęścia z rzeczy, które kiedys mi te szczęście sprawiały. Czuję, że nie daję sobie z tym wszystkim rady. Jak mam powiedzieć rodzicom o potrzebie pójścia do psychologa?
