Paula02

Na sytuację, na siebie, że nie jestem wystarczająco samodzielna, aby rodzice nie mieli poczucia, że muszą mi pomagać.

Witam Mam 19 lat i jestem studentką. Nie pamiętam dokładnie, od kiedy trwa mój problem, jednak w porównaniu z problemami innych jest to raczej błaha sprawa. Otóż mam wielki problem z proszeniem innych o pomoc. Nie dotyczy to sytuacji w której wiem, że jest to tej osoby obowiązek, czy praca, ale sytuacji w której sama coś dostaję jakąś przysługę, a ta osoba nic. Nie cierpię gdy ktoś ma za mnie np. płacić, czy gdzieś podwieść. Gdy rodzice chcą mi pomóc w utrzymaniu na studiach, to dosłownie zalewa mnie krew. Bagatelizowałam to moje zachowanie, ale dzisiaj zrozumiałam, że mam problem. Uciekł mi wieczorem autobus, nie zgodziłam się, aby chłopak mojej koleżanki mnie odwiózł, bo stwierdziłam, że sama sobie poradzę. Wzięłam inny autobus, którym dojechałam do miasteczka oddalonego o około 10 km od mojego domu. Stwierdziłam, że przejdę się piechotą do domu, w nocy przy mrozie. Zadzwoniła jednak moja mama i mimo mojego kombinowania domyśliła się, że próbuję ją oszukać i przyjechała po mnie. Zawsze w takich sytuacjach próbuję stawiać się na miejscu tych osób np. moich rodziców i wiem, że dla mnie taka pomoc byłaby czymś oczywistym, jednak sama nie potrafię o nią prosić.