Dzień dobry.
OD jakiegoś czasu zauważyłam u siebie bardzo obniżone samopoczucie. Nie mam na nic siły. Nie tylko psychicznej, ale i fizycznej. Potrafię wrócić po pracy do domu i przesiedzieć w jednym miejscu. Nie mogę zmusić się do aktywności (jedynie w pracy, pracuję w przedszkolu, więc siłą rzeczy jestem w ruchu). zauważyłam u siebie drżenie rąk, podwyższony puls (około +/-90), bezdechy senne, ból głowy oraz całego ciała (to był dla mnie pierwszy niepokojący objaw, resztę jakoś próbowałam przetrwać, usprawiedliwić). Ostatnio miałam wizytę u kardiologa, który stwierdził, że wszystko w porządku, wiec objawy muszą być na tle emocjonalnym. Jak myślę o pracy to jest mi niedobrze, najgorzej mam po weekendzie. Bywały również dni, kiedy potrafiłam praktycznie nic nie jeść, a gdy próbowałam zjeść chociaż trochę, miałam później odruch wymiotny. Do tego staram się o dziecko, to też mnie trochę rozstraja. ale dzięki temu nie piję alkoholu ( w innym wypadku mam wrażenie, że mogłabym go zacząć nadużywać. Nadmienię, że jestem DDA). W pracy również czuję się przytłoczona i przez nadmiar pracy, obowiązków, pretensje dyrektora i złośliwe dokładanie rzeczy, jak i traktowanie z wyższością albo jak powietrze. Wizytę u psychiatry mam umówioną w styczniu, psychologa dopiero w połowie lutego. Mam dylemat, czy prosić psychiatrę o zwolnienie, z jednej strony czuję ogromne przytłoczenie, które zapewne też źle wpływa na moje starania o dziecko, a z drugiej myślę, że może wytrwam jeszcze kilka miesięcy i boję się opinii w pracy na temat mojego l4. Zdaję sobie również sprawę, że ja i moje zdrowie powinno być najważniejsze, znowu z tyłu głowy mam "co ludzie powiedzą" " i nie mogę zawieść w pracy" (chociaż czuję się kiepskim pracownikiem ). Może jest ktoś, kto podjął ciężką decyzję o zwolnieniu lekarski i pomogło mu to? Dziękuję za odpowiedzi.
