W związku z toksykiem wychodziły ze mnie najgorsze rzeczy. Mianowicie jego wbijanie szpil, szydzenie i sposób ogólny traktowania w pewnych momentach (3-4 razy w roku) doprowadzały mnie do takiego stanu, że chciałam zabić jego albo siebie. (Tutaj z terapeutą już ustaliłam, że jest u niego narcyzm i borderlaine). Krzyczałam na niego, wyzywałam, kilka razy zdarzyło mi się nawet go uderzyć i uciec z domu. Teraz już jestem w trakcie rozwodu i terapii, ale nie potrafię wybaczyć sobie takiego postępowania, że zrobiłam coś tak strasznego. Przez to, co jakiś czas, z momentu fajnego spokojnego już życia przechodzę w etap, że jestem starsznie złą osobą i ciężko mi się od tego poczucia uwolnić, zaczynam płakać, a następnie przechodzę w myślenie, że może to faktycznie ja byłam tą złą. Rozumem wiem, jak działa wieloletnie pranie mózgu, ale mimo tego, że wszyscy wokoło mi mówią, że nie jestem winna przemocy męża, to i tak czuję się zrozpaczona, gdy te wydarzenia do mnie wracają. Takie momenty sprawiają, że mam ochotę się zapłakać, a nawet pomyśleć, że źle go oceniam i miał prawo mnie tak traktować. Jak sobie z tym radzić? Terapia mi pomoga na różnych polach, ale bardzo mi wstyd powiedzieć paychologowi w oczy o takich zachowaniach.