Witam, mam 23 lata, studiuje zaocznie informatykę, pracuje w zawodzie i sam wynajmuje mieszkanie. Mam dziewczynę która również studiuje, tyle że dziennie. Bardzo ją kocham, wiąże z nią duże aspiracje, chce się jej oświadczyć. Mam również rodziców na wsi, zjeżdżam do nich na weekendy. Wszystko wygląda pięknie ale tak nie jest. Mam tego wszystkiego dość. Moi rodzicie nie widzą życia poza ciągłą pracą. Jak tylko do nich zjeżdżam każą mi iść i pracować. Nawet w niedziele. Jestem kompletnie padnięty po tygodniu w mojej pracy i ogarnianiu życia. Potem jeszcze studia zaoczne i ciągła praca w domu. Jest to ciężka fizyczna praca. W szkole też cały czas nauka, pisanie pracy… Moja dziewczyna woli siedzieć u siebie niż do mnie przyjechać. Ciągle tylko się uczy, woli pozostać w książkach bo ciągle mi mówi ile to materiału ma i wgl. Mieszkanie wynająłem specjalnie pod nią żeby mogła tam być ze mną wtedy kiedy ma praktyki w mieście. Jednak kiedy do tego przyszło wolała wybrać akademik. Teraz też kiedy ma prawie cały tydzień praktyk woli dojeżdżać mimo iż kończy grubo po 20:00, zamiast przyjść do mnie… Ciągle mi mówi że mnie kocha i jej na mnie zależy ale mnie to dobija kiedy widze że jest szansa pobyć ze sobą a ona jak nie akademik to dojeżdżanie… Mój ojciec to alkoholik który wyżywał się za młodu na mamie. Została z nim ale cały czas widze że pije i ciągle słyszę jakieś pretensje jak to nie w moim kierunku to w jej. Że nie pracujemy, że siedzimy. Ogólnie to ojciec jest na mnie obrażony za to że znalazłem prace, mieszkanie i się wyprowadziłem. Mam dość całej tej sytuacji. Mam rodziców którzy chcą tylko żebym pracował z nimi po 14h, mam dziewczynę która widzi tylko nauke i ciągle tylko o tych studiach, nie ma dla mnie czasu, woli brać akademiki lub dojeżdżać niż zostać u mnie. W mieszkaniu siedzę kompletnie sam. Brat ma mnie za świnie, ciężko mi się z nim rozmawia…. Mam tego wszystkiego dość, przechodzą mnie różne myśli….. Proszę o pomoc.
