Witam.
Z tej strony Anastazja (30l).Nie wiem właściwie jak zacząć, postaram się jakoś nie za obszernie opisać co mi '' leży na wątrobie ', ponieważ mam wrażenie, że sobie nie radzę. Tzn razy sobie radzę, raz nie. Jestem w związku z moim partnerem aktualnie 10lat. W przeszłości bywały epizody zdrady z mojej strony,lecz jedna z tych znajomości zapoczątkowała romans..do którego się przyznałam ponosząc jeszcze po latach konsekwencje swoich decyzji. Mój partner mnie nie zostawił, nie odszedł, przebaczył mi, dał szansę. Od tego momentu zaczęłam pracę nad sobą. Dziś mogę śmiało powiedzieć, że jestem inną osobą, to napewno. Z małym tycim wyjątkiem.. Mój partner rozwija się duchowo (joga, medytacja i ta cała reszta na którą jestem trochę bardziej zamknięta w dalszym w ciągu, ja tam wolę boks dlatego trenuje). Dla mojego partnera seks w zasadzie mógłby nie istnieć. I jak się wydarzy już to jest naprawdę pięknie, bo łączy nas więź, jest naprawdę dla mnie wyjątkowym facetem..(i tu zawsze pojawia się słynne '' ale '') bo przecież mam wszystko, nie narzekam na swoje życie, uczę się wdzięczności każdego dnia, mimo to myśli powracają. Nawet już ograniczam bodźce jak tylko mogę. (porno, Netflix, Instagram nawet w odstawke ostatnio),a wracają te myśli. I mimo że wiem że ja to nie moje myśli, to nie daje spokoju po prostu. Tęsknię za sobą, tą sobą która już od dawna nie jestem przy moim facecie. Wiem że jestem przy nim lepsza, a jednocześnie tak mi brakuje tej bliskości..pomimo tego że mam swoje zajęcia, skupiam się na sobie, to wciąż za mało. Od siebie się nie ucieknie. I czasami już nie wiem która to ja.. Chcę zwyczajnie być skupiona tylko na tym moim jedynym mężczyźnie, i to nie powinien być wyczyn jeśli się kogoś kocha, prawda? No właśnie..
