Co zrobić z takim przypadkiem? Jeden z moich bliskich - mężczyzna lat 37, ma problem egzystencjonalny. Zacznę od początku. Nigdy nie interesował się płcią przeciwną a od kontaktów z kobietami wolał gry komputerowe i przy tym nie wyprowadził się od rodziców. Przy próbach zeswatania go z jakąś koleżanką, kończyło się na stwierdzeniu "nie. nie podoba mi się". W ostatnim roku zorientował się, że cała jego rodzina i wszyscy jego znajomi założyli rodziny więc stwierdził , że na niego już pora. Przez portal randkowy poznał pierwszą kobietę, która go w końcu zainteresowała, ale... ale nie spodobała się jego matce z uwagi na to, że miała dwójkę małych dzieci. Po histerycznej interwencji matki zrezygnował z tej kobiety i popadł w ciężka depresję (ms). Tu pojawia się też relacji matki z synem jako nieodcięta pępowina. Po ok 3-4 miesiącach dał się namówić na wizytę u psychiatry. Brał leki antydepresyjne może z 2 tygodnie. Odstawił je po lekkiej poprawie nastroju. Oczywiście chory na depresje człowiek nie słucha rad bliskich. Dodatkowo, jedyne o czym mówi to, to że jest zablokowany na kontakty z kobietami, zmarnował sobie życie i jakby wcześniej się ocknął miałby najlepsze 'dupy' a teraz już na niego jest za późno.
Z rozmowy wyciągnąć od niego można, że zależy mu najbardziej na wyglądzie kobiety, pieniądzach a wspólne tematy do rozmowy i wspólne zainteresowania to sprawa pomijalna.
Jest materialistą i uważa, że najlepsze co może dać kobiecie, to to jak wygląda (narcyz) oraz ładny dom ( piętro u rodziców które wyremontował, ale tam nie mieszka). Chciałby, żeby kobieta się nim opiekowała oraz go adorowała, ciężko również stwierdzić, czy bardziej zależy mu na znalezieniu miłości, czy na posiadaniu dziecka.
Jak wytłumaczyć takiej osobie, że wygląd i pieniądze, to nie najważniejsza sprawa oraz że ma za wygórowane oczekiwania w stosunku do płci przeciwnej?
