Paula

Kolejna sprawa to taka iz mysle ze ten facet dosypuje mi

Profesjonalnych zrodel czyli jakich? Jego lekarz mi nie udzieli zadnych informacji, a on sam twierdzi ze jest na dobrych lekarstwach i jest z nim coraz lepiej. Nie znam go jeszcze na tyle, ale mam obawy. Pomimo moich uczuc boje sie wpakować w kolejne problemy.

Chcialam zapytac czy zycie z mezczyzna,ktory choruje na chorobe, ktora podalam w tytule jest mozliwe? Domyslam sie, ze nie jest uslane rozami, a na dodatek sama takiego zycia nigdy nie mialam.

Tak mam ma mysli siebie.Mam 27 lat, a wlasciwie juz 28 w tym roku. Bardzo duzo podrozuje, oczywiscie w celu zarobkowym. Wszyscy mysla,ze mam niewiadomo ile pieniedzy. Ale prawda jest taka ze ja caly czas krece sie w kolko. Z jednego miejsca na drugie, nie moge znalezc swojego azylu. Jestem osoba wyksztalcona, a sprzatam. No,ale to moze nie dziwic, w tych czasach. Bardzo bym chciala znalezc swoje miejsce na ziemi, znalezc wartosciowego chlopaka,o ile nie wygineli. Nie mam pojecia jak sie do tego zabrac. Z jednej strony jestem zmuszona do oszczedzania,a z drugiej ciagnie mnie zeby kupic sobie cos nowego, zadbac o siebie. A moze nie w tym tkwi problem?

O tym marze..

Jak moze czuc sie osoba ktora wiecznie tula sie po swiecie. Nie moze znalezc sobie miejsca na ziemi,porozumienia z innymi ludzmi...

Nie szanuje siebie, sypiam z facetami, zatracilam cala siebie.. To tak w skrocie.Mysle nad jakas terapia.

Jak zacząć kochać siebie na nowo?

Hej, mam 27 lat. Od zawsze czulam ze cos jest nietak. Jakis smutek towarzyszyl mi od zawsze. Wychowywalam sie z mama i ojczymem,moj tata byl alkoholikiem, niedawno zmarl. W tym samym momencie kiedy odszedl, poznalam chlopaka. Wyjechalam do niego do Anglii, tam pracowalismy i mieszkalismy razem. Szybko okazalo sie,po jakis dwoch latach, ze nie pasujemy do siebie, spakowalam sie i wrocilam do Polski. Podejrzewalam, ze dosypuje mi narkotyki, poniewaz bardzo sie rozchorowalam. W Polsce zglosilam sie do psychiatry. Sama nie wierzylam, ze tak wyladowalam, ale objawy nasilaly sie, zamykalam jedzenie w pokoju, mialam wrazenie, ze ktos mnie sledzi kiedy prowadzilam samochod. Bardzo podejrzliwa w stosunku do rodziny bylam. Balam sie jesc, na miescie tez,bo wszystko krecilo sie wokol tego ze ktos cos dosypal. Troche wizyt u lekarza, dobral mi odpowiednie leki(wciaz przyjmuje) ,ale jest lepiej. To tak w skrocie,bez szczegolow. Ale teraz zaczelam bawic sie chlopakami. Spotykam kogos, zwykle na pierwszym spotkaniu sypiamy ze soba. Zaszlam w ciaze, stracilam. Czuje, ze brakuje mi kogos, ale z drugiej strony mam zal. Nie lubie siebie, czesto popijam alkohol przez to. Potrzebuje obiektywnego zdania na ten temat.

Hej😢