piotrnt

Witam, nazywam się Piotr, mam 25 lat. Chcę opisać moje problemy życiowe, problem z samorozwojem, podejmowaniem działań. Kilka miesięcy temu związałem spółkę handlową z moim dobrym przyjacielem. Jakoś tak życie nas sprowadziło, że się razem jakoś dogadujemy. On ma rodzine, ja jestem jeszcze samotnikiem. Otworzyliśmy najpierw jeden biznes potem drugi i jakoś nam idzie dobrze. Aktualnie myślimy nad dalszym rozwojem w czym upatruje swoją szanse na na przyszłość. Niestety, ja spotykam się z znacznym oporem ze strony rodziny, że podejmuje ryzyko, że najlepiej jak pójdę do pracy gdzie odbębnię 8h i wrócę i będę leżeć brzuchem do góry, a ja tak nie chce! Dla matki i ojca liczy się spokój na starość, żebym nie przyniósł wstydu, grożą mi w różnoraki sposób: chęć wymeldowania mnie z domu rodzinnego, szantaż emocjonalny w postaci gróźb o charakterze ,,nie przyznam się do ciebie itd” Nie mam relacji damsko męskich, nie mam znajomych. Życie troszkę nauczyło mnie, że ,,nie daj się” ale ja wpadam w krąg gdzie łatwo mną manipulować, czego efektem jest brak własnego zdania, opinii etc Obwiniam za to krąg moich bliskich, którzy chcieli bym szedł ich ścieżką ale jeśli sam znalazłem ,,obwodnice” napotykam na atak agresji wściekłości. Ci, którym ufam radzą mi jedno: ,,odetnij pępowinę, odetnij, nie zastanawiaj się! Długie, życie przed tobą! To woje życie, rodzina jest ważna ale to momentu, gdy zaczyna ingerować w Twoje życie sens utrzymywania relacji sprowadzi się jedynie do jednego telefonu tygodniowo” Czy mają rację? Może tak/nie ale ja przez takie dylematy jestem na skraju wyczerpania psychicznego, emocjonalnego. Nie odczuwam takiej ludzkiej empatii bo mi nigdy nikt nie dał. Zdaje sobie, że mam problem. Wiem. Tylko co Wy mi poradzicie w takiej sytuacji? Jak to rozegrać? Czy ja nie mam prawa podejmować własnego ryzyka? -piotr