Mam 30 lat, a od 7 pracuję w zawodzie nauczyciela. Wybrałam ten zawód świadomie i mimo problemów ze znalezieniem pracy na stałe, zawsze przynosił mi dużo radości. Mam kilka zaufanych osób w pracy, na których mogę polegać. Od paru miesięcy zauważyłam jednak u siebie zniechęcenie do pracy, a problemy i sytuacje stresujące przygnębiają mnie bardziej niż w poprzednich latach. Problemy pogłębiły się, kiedy powierzono mi bardziej odpowiedzialne zadania w pracy. Nie boję się nowych obowiązków tylko rozczarowania z powodu lenistwa uczniów, z którymi pracuję. Często wstaję rano z myślą, że dziś wydarzy się coś nie po mojej myśli, jakiś uczeń mnie zdenerwuje lub nie wywiąże się z powierzonych obowiązków. Mam poczucie, że moje zaangażowanie nie jest doceniane przez moich wychowanków i najchętniej chcieliby, abym dała im święty spokój i zgadzała się ze wszystkim, co proponują, a to nie jest właściwe ani możliwe. Bardzo przeżywam sytuacje konfliktowe z uczniem, mimo że teraz mam więcej doświadczenia niż kilka lat temu. Czasami mam poczucie, że mój pracodawca obarcza mnie winą za błędy popełniane przez uczniów. Nie potrafię zapomnieć o pracy nawet podczas dni wolnych. Od tych wszystkich myśli czasami boli mnie głowa i serce, jestem rozkojarzona i nieszczęśliwa, ponieważ nie mogę w pełni skupić się na pracy dydaktycznej, którą bardzo lubię. Doszło do tego, że czasami myślę o zmianie zawodu, ale nie chcę podejmować pochopnej decyzji. Co mogę zrobić, aby lepiej radzić sobie z tego rodzaju stresem i czerpać więcej radości z pracy? Czy zmiana zawodu jest jedynym rozwiązaniem?
