kacperk1505

Dodam jeszcze, że bardzo dużo śpię, coraz mniej rzeczy daje mi szczęściei nie umiem się śmiać albo dzieje się to raz na kilka tygodni to trwa już od kilku lat

Mam 21 lat i myślę o samobójstwie. Obejrzałem na yt wiele tedx'ów i relacji jak poradzić sobie z życiem, czytałem sporo artykułów, ale czuję, że we mnie nawarstwiło się zbyt wiele i jest już za późno. Nie umiem odezwać się gdy są więcej niż 3 osoby chyba, że je bardzo dobrze znam, a ale za to mogę patrzeć nieznajomym w oczy i unikam znajomych plus odpowiadam krótko jakbym się śpieszył, mimo, że po kilku minutach rozmowy czuję dziwną euforię. Nie umiem opowiadać historii i mam coraz większę problemy z pamięcią krótko i długotrwałą, oraz skupieniem, a kiedyś byłem świetnym uczniem. Pogarszanie pamięci i skupienia pojawiło się wraz z problemami z żołądkiem(odruchy jakby duszenie powietrzem, chęć beknięcia dziwnym dźwiękiem). Jakoś da się żyć z fizycznymi objawami, ale coraz bardziej czuję, że nie umiem rozmawiać i wszystko co mówię to głupoty, głupie frazesy, przytakiwanie, wypluwanie słów byleby coś powiedzieć, a książek czytałem sporo. Boję się, że kiedyś się obudzę i zapomnę wszystkie słowa. Na studiach i w pracy często dostrzegam trudności, a i najgorsze są huśtawki nastrojów. plus wieczne wahania w podejmowaniu decyzji. Nigdy nie miałem dziewczyny co mnie niesamowicie dołuje i pragnienie zrozumienia plus przytulenia niesamowicie mnie wciągnęły, a wydają się nierealne. Zwłaszcza jak tydzień temu na urodzinach brata byłem pijany i na spacerze z nieznajomą 3 h rozmawialiśmy o wszystkim i się przytulaliśmy (co bez alkoholu byłoby niemożliwe) coś we mnie pękło i coraz częściej czuję pustkę. Uzależniam się od słodyczy przez co jeszcze bardziej zaczynam się nienawidzić. Proszę o jakąś diagnozę, radę albo chociaż szczere stwierdzenie, że jest szansa na wyjście z tego