Skocz do zawartości

  • PODCASTY.jpg

psycholog Rafał Marcin Olszak

Administrator
 Wyświetl profil  Zobacz jego aktywność

  • Zawartość

    1182

  • Rejestracja

  • Ostatnio

  • Wygrane dni

    115

 Typ zawartości 

Wpisy blogu napisane przez psycholog Rafał Marcin Olszak

  2. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Plotka. Złośliwcy powiadają, że bywa to rodzaj przemocy pośredniej – dokuczania komuś okrężną drogą. Trochę straszne, bo – powołując się na dokument „Dylemat społeczny” – fake news roznosi się w sieci sześć razy szybciej niż fakt. Najwyraźniej rzeczywiście plotki są jak chwasty w ogrodzie; nawet jeśli zrywamy je, nowe rosną prędko. Czasami bywają to chwasty wyjątkowo toksyczne, bo używa ich się chociażby do mobbingu, gnębienia kogoś w miejscu pracy lub w związku z wykonywanym przez niego zajęciem. Na szczęście nie wszystkie plotki są takie złe. Na przykład ktoś kiedyś rozpowiedział, że podobno odziedziczyłem hotel. Kto by pomyślał, jak nagle i drastycznie może wzrosnąć atrakcyjność człowieka... 😆 Tak czy inaczej, uważajmy z tym plotkowaniem i pamiętajmy: plotka niewiele mówi o danej osobie – znacznie więcej o człowieku, który w nią wierzy. Miłego dnia.
  5. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Nadciąga weekend i być może niektórzy poświęcą chwilę albo dwie na jakiś serial. Nie mam na to za dużo czasu, więc wolę za często do tego typu produkcji nie zasiadać, bo niekiedy ciężko oderwać się. Wstrzemięźliwość we wszystkim – nawet we wstrzemięźliwości, więc robię wyjątki. Jako psycholog cenię barwne postacie, interesujące relacje i tym samy interakcje między bohaterami. Dramaturgia, wątki psychologiczne i niecodzienny obyczajowy kontekst też mają znaczenie. Jeśli zatem ktoś podziela sympatię do takich klimatów, może sięgnąć po „Po złej stronie torów”. Fabuła wciąga, ale jest to zarazem studium głęboko dysfunkcyjnej rodziny, która próbuje sobie radzić w obliczu splotu fatalnych okoliczności. A charaktery poszczególnych postaci zdecydowanie tego nie ułatwiają. Pierwszy sezon jest fenomenalny, natomiast pomimo słabszej jakości sezonu trzeciego, nawet tam dochodzi do takich scen, które wstrząsają nami na tyle mocno, że aż przydałyby się pasy bezpieczeństwa. Mocne. Podobało mi się. A Wy co polecacie?
  6. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Feministki głoszą hasło "przemoc ma płeć" (w domyśle - męską). Tymczasem chociażby raport "Diagnoza przemocy wobec dzieci 2023" wskazuje, że: "Sprawcami przemocy psychicznej i fizycznej wobec dzieci ze strony bliskich dorosłych najczęściej byli rodzice - ojcowie (odpowiednio, 39% i 35%) i matki (odpowiednio 43% i 31%)." Niechętnie pokazuje się tego typu dane, ale warto je znać mimo że uporczywie marginalizuje się takie informacje, co stanowi element kultury anulowania (cancel culture, cenzura tego co nie przystaje do ideologii).
    Zachowujmy trzeźwy osąd i wielką czujność, empatię, kiedy widzimy przekazy niewiarygodnie tendencyjne, jednostronne, a przy tym ewidentnie używane do celów politycznych, propagandowych czy nastawione na promocję różnych fundacji pozyskujących środki z budżetów publicznych oraz innych źródeł (w grę często wchodzą bardzo duże kwoty). W takich wypadkach istnieje bowiem ogromne ryzyko, że zostaniemy zmanipulowani lub okłamani. 

  8. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Wypalenie zawodowe pracowników może mieć szereg negatywnych skutków dla firmy. Oto kilka ekonomicznych konsekwencji wypalenia zawodowego dla przedsiębiorstwa.
    Obniżona produktywność
    Pracownicy dotknięci wypaleniem zawodowym często mają trudności z koncentracją, motywacją i wydajnością w pracy. To może prowadzić do spadku produktywności w firmie, co w rezultacie może obniżyć jej wydajność i wyniki finansowe.
    Wysokie koszty związane z absencją chorobową
    Wypalenie zawodowe często prowadzi do zwiększonej absencji chorobowej pracowników. Firmy muszą ponosić koszty związane z zastępowaniem nieobecnych pracowników, a także mogą doświadczyć straty finansowej z powodu zmniejszonej kontynuacji projektów lub zadań.
    Wzrost kosztów związanych z rotacją pracowników
    Pracownicy dotknięci wypaleniem zawodowym mogą podjąć decyzję o odejściu z firmy, co prowadzi do zwiększonej rotacji pracowników. Proces rekrutacji i szkolenia nowych pracowników jest kosztowny, więc częsta rotacja pracowników może poważnie obciążyć budżet firmy.
    Złe relacje z klientami
    Pracownicy dotknięci wypaleniem zawodowym mogą mieć trudności w utrzymywaniu dobrych relacji z klientami lub klientami. To może prowadzić do utraty klientów lub pogorszenia opinii o firmie, co w rezultacie może wpłynąć na jej dochody.
    Spadek zaangażowania i innowacyjności
    Wypalenie zawodowe może zmniejszyć zaangażowanie pracowników w pracę oraz ich zdolność do generowania nowych pomysłów i innowacji. Brak zaangażowania i kreatywności może ograniczyć rozwój firmy i jej zdolność do konkurowania na rynku.
    Zwiększone koszty związane ze zdrowiem pracowników
    Wypalenie zawodowe może prowadzić do zwiększenia kosztów związanych z opieką zdrowotną pracowników, zarówno w zakresie fizycznym, jak i psychicznym. Firmy mogą być zmuszone do pokrywania kosztów terapii, leczenia psychiatrycznego lub innych świadczeń zdrowotnych dla pracowników.
    W sumie, wypalenie zawodowe może mieć poważne konsekwencje ekonomiczne dla firmy, prowadząc do spadku produktywności, wzrostu kosztów operacyjnych oraz pogorszenia wizerunku firmy na rynku. Dlatego ważne jest, aby firmy podejmowały działania mające na celu zapobieganie wypaleniu zawodowemu i wspieranie zdrowia psychicznego swoich pracowników.
    Gabinet Ocal Siebie oferuje szkolenia dla firm poświęcone higienie psychicznej pracowników. Oferta przygotowywana jest indywidualnie w zależności od liczby uczestników, zakresu szkolenia oraz budżetu. Nasz zespół proponuje szeroki wachlarz rozwiązań. Skontaktuj się z nami poprzez e-mail, aby otrzymać więcej informacji.
      SKOCZ DO: Księgarnia >>>> Apteka >>>>  Uroda >>>> Zdrowie >>>>  Sport >>>> Dziecięce >>>>  Moda >>>>
  9. psycholog Rafał Marcin Olszak
    O ile brak dobrych wzorców może być kłopotliwy, o tyle wielkim problemem są złe wzorce, które mogą powodować traumatyczny chaos. Nie bez powodu mawia się, że ryba psuje się od głowy. Podczas gdy psycholodzy w codziennej praktyce pomagają ludziom wyplątywać się z toksycznych związków romantycznych, toksyczne relacje polityków i tak zwanych elit z resztą społeczeństwa pozostają nietykalne. Wszystko to, co można obserwować w dysfunkcyjnych relacjach par, na dużą skalę występuje też w interakcjach między rządzącymi i podporządkowanymi. Co gorsza, prym wiodą ci, którzy są szczególnie efektywni w graniu na emocjach.  
    Kłamcy często wygrywają z prawdomównymi, bo kłamstwa wywołują silne emocje, więc nadaj się do szybkiej i skutecznej manipulacji, ponadto produkuje się je tanio, a obala drogo i długo. Nierzadko nie ma też jak pociągnąć kłamców do odpowiedzialności. Nic dziwnego, że żyjemy w kulturze kłamstwa: zakłamywania rzeczywistości, powszechnego manipulowania opinią publiczną, kłamliwych narracji i gry pozorów.
    W dobie Internetu i popularności środków masowego przekazu przybiera to postać pandemii fałszu.
    Tragizm tej sytuacji polega na tym, że nie tylko jesteśmy na nią skazani, ale nawet niespecjalnie mamy jak się przed tym bronić, nie mówiąc już o próbach zmiany tego stanu rzeczy. Prawo prasowe jest tak dalece niedoskonałe, że kłamiącym mediom na ogół uchodzi to na sucho. Kontrola nad politykami jest znikoma, więc nie ma absolutnie żadnej pewności, czy spełnią wyborcze obietnice. Instytucje, które teoretycznie miałyby chronić społeczeństwo przed nadużyciami, mają bardzo ograniczone możliwości. 
    Trudno normalnie funkcjonować znajdując się w nienormalnym położeniu, gdy notorycznie robi się z człowieka wariata, stosuje się na nim gaslighting czyli przemoc psychiczną polegającą na mieszaniu w głowie.
    Zaufanie to na gruncie filozofii przekonanie, że wierzymy temu, od kogo oczekujemy dobra. Mamy tyle do czegoś lub kogoś zaufania, ile jesteśmy w stanie zaryzykować. Dla psychologii zaufanie jest oczekiwaniem jednostek lub grup, że obietnice innych jednostek lub grup będą dotrzymane. Jest to także stan wyrażany przez pozytywne oczekiwania co do motywów postępowania innych osób. Kultura zaufania sprzyja zdrowemu funkcjonowaniu społeczeństwa. Tymczasem kultura nieufności i cynizmu oznacza w praktyce anomię. Anomia to chaos, brak jasnych norm czy regulacji, wobec których adresaci naszego zaufania byliby odpowiedzialni i które wymuszałyby ich wiarygodność. Trudno mówić o tym, by panująca w tym kraju sytuacja była godna zaufania, a podmioty, które mają na to największy wpływ, dążyły do poprawy tego stanu rzeczy. 
    "Anomia – niespójność wewnątrz systemu normatywnego, poczucie niepewności i bezcelowości w społeczeństwie w wyniku nagłych zmian społecznych i załamania się porządku społecznego." - Wikipedia
    Nie dziwią zatem pogarszające się statystyki częstotliwości występowania zaburzeń psychicznych. Narastają też niepokoje społeczne. Niewątpliwie potrzebny jest reset systemu, który zapętlił się do poziomu absurdu. Mając nadzieję, że ten reset nie będzie nazywał się „Wojna”, starajmy się zachować zdrowe zmysły poprzez stronienie od tego, co miałoby zaburzać naszą równowagę ponad miarę. Grawitujmy też ku temu, co nas regeneruje, uspokaja, chroni przed nadmiarem bodźców. Połowa sukcesu to nie pogarszać sprawy. 
    Żyjąc w świecie pełnym fałszu, kłamstwa i manipulacji, istotne jest, aby być rozsądnym i trzeźwo myślącym. Oto kilka zasad, które mogą pomóc w utrzymaniu jasnego umysłu w takiej rzeczywistości. Zawsze zachowuj zdrową dawkę sceptycyzmu wobec informacji i twierdzeń, które słyszysz lub czytasz. Zadawaj pytania, szukaj dowodów i staraj się zweryfikować fakty. Sprawdzaj wiarygodność źródeł informacji, zanim zaakceptujesz je jako prawdziwe. Unikaj opierania się na jednym źródle i poszukuj informacji z różnych perspektyw. Nie ufaj ślepo autorytetom czy opinii większości. Analizuj informacje samodzielnie i wypracowuje własne wnioski. Zrozumienie perspektywy innych ludzi może pomóc w wykryciu manipulacji czy fałszu. Kiedy pojmuje się motywy innych ludzi, łatwiej uchronić się przed ich manipulacją. Podejmuj wysiłek, aby stale poszerzać swoją wiedzę i umiejętności. Im więcej wiesz, tym łatwiej będzie ci zrozumieć świat i uniknąć manipulacji. Manipulatorzy często wykorzystują grę na emocjach do wywierania wpływu, wręcz presji na innych - uważaj na "bomby emocjonalne" czyli takie komunikaty, które powodują silne odczucia. Bądź świadomy swoich uczuć i staraj się zachować spokój w sytuacjach stresowych lub konfliktowych. Regularnie zastanawiaj się nad własnymi przekonaniami, postawami i działaniami. Bądź gotowy zmieniać swoje poglądy w oparciu o nowe informacje i doświadczenia. Trzymaj się moralnych zasad i wartości, nawet jeśli inni próbują cię przekonać do czegoś innego. Lojalność wobec swoich wartości może chronić przed manipulacją ze strony tych, dla których cel uświęca środki.
     ➡️ Lubisz czytać? Więcej do poczytania znajdziesz tutaj.
    Polecam też:
     
  11. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Badania nad efektem placebo dostarczają fascynujących spostrzeżeń na temat siły umysłu i wpływu wierzeń na doświadczenia fizyczne. Efekt placebo polega na poprawie stanu zdrowia lub zmniejszeniu objawów choroby po podaniu substancji, która nie ma żadnego rzeczywistego działania farmakologicznego. To zjawisko jest często obserwowane w badaniach klinicznych, gdzie pacjenci otrzymują placebo, a ich umysły wierzą, że przyjmują lekarstwo.
    Ciekawym aspektem tego efektu jest to, że niektóre badania wykazują, iż efekt placebo może być skuteczny nawet wtedy, gdy osoba jest świadoma, że przyjmuje placebo. Mózg reaguje na oczekiwania i przekonania jednostki, co prowadzi do realnych zmian w organizmie.
    Efekt placebo podkreśla potężny wpływ psychiki na zdrowie fizyczne. Jest także ważnym elementem badań klinicznych, ponieważ ilustruje, jak skomplikowane są mechanizmy odpowiedzi organizmu na sugestie i oczekiwania. To jedno z zjawisk, które skłaniają naukowców do głębszego zrozumienia relacji między umysłem a ciałem oraz roli psychologii w procesie zdrowienia.
    Efekt placebo może działać nie tylko w kontekście zdrowia, ale także zjawisk społecznych. Jeśli przekonujące przedstawi się rozwiązanie, które ma rzekomo uleczyć jakąś problematyczną sytuację, ludzie pod wpływem tej sugestii mogą zacząć dochodzić do wniosku, że faktycznie korzystnie wpływa ono na okoliczności chociaż zupełnie inne czynniki tak naprawdę ją zmieniają. Fakt ten może być wykorzystywany w propagandzie. "To naszym rozwiązaniom zawdzięczamy pozytywne zmiany" - mogą głosić niektóre środowiska, dążąc do poprawy, wzmocnienia swojego wizerunku i pozycji. 
  12. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Znane jest zjawisko zwanie efektem Stroopa, które zostało nazwane od nazwiska psychologa Johna Ridleya Stroopa, który je opisał w 1935 roku. W eksperymencie Stroopa badani mieli za zadanie wymienić kolory, w jakich napisane były słowa, ale problem polegał na tym, że słowa te opisywały kolory inne niż te, w których były napisane. Na przykład, słowo "czerwony" było napisane kolorem niebieskim. Ludzie mieli trudności w nazwaniu koloru, ponieważ mózg miał skłonność do automatycznego czytania słowa, zamiast skupienia się na kolorze.
    czerwony niebieski zielony
    Efekt Stroopa ilustruje zjawisko interferencji poznawczej, gdzie dwie funkcje kognitywne rywalizują ze sobą, utrudniając efektywne wykonanie zadania. To zjawisko jest szeroko stosowane w psychologii jako narzędzie badawcze do zrozumienia procesów uwagi, kontroli poznawczej i zdolności do przetwarzania informacji w mózgu. Efekt Stroopa ma również zastosowanie w psychologii klinicznej, gdzie jest używany do oceny funkcji poznawczych u osób z różnymi zaburzeniami.
  13. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Ilu ludzi trzeba, aby zmienić żarówkę? To popularne pytanie, które często jest używane w kontekście żartów, ale istnieje również poważniejsze podejście psychologiczne do tego pytania. W psychologii społecznej istnieje koncepcja znana jako "efekt widowni" (ang. bystander effect). Obejmuje ona sytuację, w której im więcej osób jest obecnych, tym mniejsza szansa, że ktoś zareaguje na potrzebę pomocy.
    To zjawisko zostało zauważone po tragicznym zdarzeniu w 1964 roku, kiedy Kitty Genovese była brutalnie napadnięta i zamordowana na ulicy w Nowym Jorku, a liczne osoby były świadkami tego ataku, ale nikt nie interweniował ani nie wezwał pomocy. Psychologowie społeczni zaczęli analizować, dlaczego ludzie w grupie mogą wykazywać mniejszą skłonność do udzielania pomocy niż w sytuacji, gdy są sami.
    Jednym z wyjaśnień jest tzw. "rozproszenie odpowiedzialności" – w grupie każdy może zakładać, że ktoś inny już dzwoni po pomoc, co prowadzi do zjawiska bierności. To zjawisko jest ważnym obszarem badań w psychologii społecznej i przypomina nam, jak istotne jest zrozumienie, jak ludzie reagują na sytuacje wymagające pomocy społecznej.
    "Susan Catherine Genovese (ur. 7 lipca 1935, zm. 13 marca 1964; powszechnie znana jako Kitty Genovese) – mieszkanka Nowego Jorku, która została brutalnie zamordowana pod swoim domem w Kew Gardens, dzielnicy Queens w Nowym Jorku. Dwa tygodnie po pierwszej wzmiance o wydarzeniu w kronice policyjnej, The New York Times opublikował na jego temat reportaż, według którego 37–38 świadków było świadomych toczącej się pod ich oknami zbrodni, i nie zareagowało ani nie wezwało policji." - Wikipedia
  15. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Szanowni Państwo, zwrócono mi uwagę na używanie tzw. Testu Drzewa do diagnozy dzieci (test polega na tym, że dziecko rysuje drzewo, a specjalista analizując ilustrację wyciąga różne wnioski na temat psychiki dziecka).
    Zwracam Państwa uwagę, że NIE należy wyrażać zgody na przeprowadzanie tego testu.
    Wystarczy, że wejdzie się na stronę Wikipedii na temat Testu Kocha, a uzyska się informację „Ten artykuł opisuje teorie, metody lub czynności niezgodne ze współczesną wiedzą medyczną”. Można również sięgnąć do fachowych recenzji tego narzędzia powstałego jakieś 70 lat temu. Przytoczę fragment przykładowej: „Test Drzewa nie spełnia współczesnych kryteriów wiarygodnego narzędzia diagnostycznego. Brak jest naukowych podstaw teoretycznych, jak również danych empirycznych dowodzących trafności i rzetelności narzędzia, brak też badań normalizacyjnych. Nie ma standardowego i choćby częściowo zobiektywizowanego systemu interpretacji wyników. Diagnosta jest zachęcany do praktyk sprzecznych z naukową metodologią, które zwiększają ryzyko wystąpienia myślenia konfirmacyjnego i innych błędów we wnioskowaniu diagnostycznym. Kategorie interpretacyjne są anachroniczne, oceniające, niekiedy oparte na stereotypach, natomiast – z racji braku spójnych podstaw teoretycznych – nie obejmują wiedzy psychologicznej. W świetle powyższego trzeba stwierdzić, że współcześnie TD nie jest psychologicznym narzędziem diagnostycznym, a stosowany w tej funkcji może być szkodliwy.” Szczegółowe informacje:  https://kompsych.pan.pl/images/RecenzjaTestu_Drzewa_skrócona.pdf
     
    Warto też posłuchać podcastu:
     
  16. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Tak zwany syndrom DDA to zespół różnych problemów, które nierzadko współwystępują u osób, które wywodzą się z domu z problemem alkoholowym, z rodziny dysfunkcyjnej. Jest to pojemna kategoria wielu zróżnicowanych trudności i nie stanowi w ścisłym rozumieniu tego słowa zaburzenia psychicznego, nie jest jednostką chorobową.
    Tzw. syndrom DDA i czym się objawia
    Faktem jest jednak, że w stopniu częstym, Dorosłe Dzieci Alkoholików (DDA) doświadczają problemów utrudniających normalne funkcjonowanie. Jednym z nich bywa zaburzenie znane jako zespół stresu pourazowego (PTSD) związany z traumatycznymi przeżyciami z młodości i wczesnej dorosłości, zwłaszcza mającymi miejsce w domu rodzinnym. 
    Zespół stresu pourazowego PTSD - objawy, leczenie
    PTSD (zespół stresu pourazowego) to zaburzenie, które może wystąpić po przeżyciu traumatycznego wydarzenia lub serii wydarzeń, skrajnie trudnego doświadczenia rozciągniętego w czasie. Może to obejmować:
    sytuacje takie jak wojna, gwałt i molestowanie, katastrofy naturalne, przemoc domowa, chroniczne narażenie na złe traktowanie, długotrwała deprywacja najważniejszych potrzeb (poczucie bezpieczeństwa, miłość rodzicielska, zdrowie), inne doświadczenia traumatyczne. Objawy PTSD mogą obejmować nawracające koszmary (nawet wybudzające w nocy), natrętne wspomnienia traumatycznych wydarzeń, wybuchy gniewu z byle powodu, wycofanie społeczne oraz izolacja, zaburzenia snu (niemożność normalnego zaśnięcia, budzenie się przedwcześnie), nadmierną pobudliwość i impulsywność oraz inne kłopotliwe reakcje emocjonalne i fizyczne (roztrzęsienie, uderzenia zimna lub gorąc, łzy stające w oczach w sytuacjach kojarzących się z traumą), duże ryzyko szkodliwego łagodzenia przykrych emocji poprzez sięganie po alkohol i inne substancje, wysokie prawdopodobieństwo występowania niskiego poczucia własnej wartości, a także wchodzenia w toksyczne związki.
    DDA a PTSD
    W przeciwieństwie do DDA, PTSD jest uznawane za oficjalne zaburzenie psychiczne i jest klasyfikowane w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD) i Kryteriach Zaburzeń Psychicznych (DSM). Osoby cierpiące na PTSD zwykle potrzebują profesjonalnej pomocy psychologicznej bądź psychiatrycznej w celu zarządzania swoimi objawami i przystosowania się do życia po traumatycznym doświadczeniu.
    NA MARGINESIE: Dołącz na Facebooku:
    DDA - grupa psychologiczna OcalSiebie.pl prowadzi psycholog Rafał Olszak, autor tego tekstu
    https://www.facebook.com/groups/1210223780527193 
    Podsumowując, warto by DDA doznając życiowych trudności skorzystały z konsultacji psychologicznej. Diagnoza pozwoliłaby ustalić, czy i w jakiej części wynikają one z takich bądź innych następstw wychowywania się w rodzinie z problemem alkoholowym. Elementem diagnostyki jest także przyjrzenie się temu, czy osoba zmaga się z PTSD. Jeśli tak, wskazana byłaby psychoterapia, a niekiedy kontakt z lekarzem psychiatrą. 
    - psycholog Rafał Marcin Olszak

     
  17. psycholog Rafał Marcin Olszak
    "Psychowashing" jako pojęcie w kontekście pseudopsychologii może być zdefiniowane jako nieudokumentowana lub kontrowersyjna teoria lub praktyka, która sugeruje wpływanie na ludzkie myśli, emocje lub zachowania w sposób nieścisły lub niemający podstawy w naukowych dowodach. Termin ten może być używany do opisania prób manipulacji psychologicznej lub wpływania na innych ludzi w sposób oparty na niepotwierdzonych lub nieudowodnionych założeniach psychologicznych, co bywa szkodliwe lub dezinformacyjne, a w każdym razie nie jest bezpieczne. Mąci się ludziom w głowach rzekomo ich lecząc lub wspierając ich rozwój, a tak naprawdę posługuje się teoriami, technikami i pojęciami, których skuteczność nie została dowiedziona naukowo. Więcej na ten temat można znaleźć w podcaście. 
     

    Jak to możliwe, że nawet niektórzy psycholodzy skłonni są wierzyć w koncepcje i stosować metody, które nie zostały potwierdzone naukowo? Próżno szukać jednoznacznej odpowiedzi na takie pytanie, ale podejrzewać można, iż jedną z przyczyn tego stanu rzeczy jest dalece niezadowalający proces edukacji. 
    "Wiele zastrzeżeń można mieć do samego procesu edukacji psychologów, który mam okazję obserwować od kilku lat na swoim uniwersytecie. Studentów nie uczy się samodzielnego myślenia, krytycznej analizy nabywanej wiedzy, umiejętności dyskusji opartej na rzeczowych argumentach czy też sposobów odróżniania prawdy od pseudonauki. Studia stanowią właściwie indoktrynację, a nie rzeczywistą edukację, zaś osoby bardziej oczytane i niezgadzające się ze swoimi nauczycielami uważane są za krnąbrne, ich wypowiedzi są ignorowane, a nierzadko publicznie ośmieszane. Oczywiście rzadko kiedy wspomina się o kontrowersjach dotyczących różnych aspektów psychologii, w które nauka ta – jak rzadko która – wyjątkowo obfituje." źródło
    Z jakiego powodu ludzie skłonni są ufać, że proponowane techniki są skuteczne? Wydaje się, że jednym z powodów jest pragnienie pójścia na skróty, uporania się z czymś trudnym bez dużego wysiłku. Niektórzy ludzie ludzie miewają czasem skłonność do przyjmowania na wiarę prostych wyjaśnień złożonych zjawisk - zwłaszcza, gdy przedstawiane są chwytliwie przez rozpoznawalne postaci ze świata nauki, z mediów.
    "Proszę zwrócić również uwagę na to, że psychologia i psychoterapia pielęgnują jednocześnie w ludziach poczucie sprawczości, czego przykładem mogą być m.in. te wszystkie techniki motywacji, „zarządzania sobą” czy rozwoju osobistego, a z drugiej strony oferują zwolnienie z odpowiedzialności tam, gdzie jest ona niewygodna. Tu przykładem mogą być koncepcje o absolutnym wpływie dzieciństwa czy wychowania na kształtowanie osobowości, które także zostały obalone w wyniku przeprowadzonych badań." źródło
    Czemu obnażanie niedoskonałości różnych podejść i koncepcji nie zawsze sprawia, że przestają być uwzględniane i to nawet przez psychologów, nie wspominając o samozwańczych, internetowych guru, którzy przemawiają do tysięcy osób chociażby w mediach społecznościowych? Środowiska, które czerpią zyski z danej branży, niekiedy skłonne są przemilczać niewygodne sytuacje, by nie pogarszać swojego położenia i nie robić sobie czarnego marketingu. To jedna z bardziej popularnych metod reagowania na przypadki obnażenia niepożądanych zjawisk w określonych kręgach. 
    "Strategia przemilczenia. To bardzo powszechna strategia, ale najbardziej charakterystyczna dla naukowców, na których w jakiś sposób spadł ciężar lub tylko cień odpowiedzialności za nieprawidłowości (...) Strategii przemilczenia często towarzyszy silne przekonanie, że „nie należy kalać własnego gniazda”, a solidarność zawodowa jest wartością samą w sobie, bez względu na konsekwencje, które owa solidarność powoduje. Strategia ta jest strategią bierną, niewymagającą wysiłku." źródło
    Co dzieje się z osobami, które ośmielają się dobitnie sygnalizować, że coś jest nie w porządku? Czasami stają się ofiarami kultury anulowania - są wytykani palcami, pomijani, a ich wystąpienia marginalizuje się lub ogranicza. Środowiska akademickie mierzą się z ogromnym wyzwaniem, ponieważ pewne niewygodne zagadnienia są uznawane za śliskie, więc lekceważy się je. W efekcie coraz trudniej obalać pewne mity, odpierać ideologizację nauki. 
    "Jedną z kluczowych przyczyn kryzysu współczesnego świata akademickiego są tendencje cenzorskie, stawiające poza nawias debaty każdy pogląd sprzeczny z mainstreamowym paradygmatem. Taka skłonność do „anulowania” niewygodnych poglądów nosi miano „cancel culture” i stanowi poważne zagrożenie dla wolności nauki." źródło
    Psychowashing rozkwita
    Tymczasem niektórzy ludzie bogacą się, oferując usługi i sprzedając produkty, które wręcz uwodzą swoją niezwykłą łatwością, atrakcyjną ceną oraz szybkością działania. Obiecują tyleż głęboką, co ekspresową wewnętrzną przemianę. Albo fundamentalną odmianę losu możliwą do uzyskania rychło i nikłym wysiłkiem.  
    "Sposoby na rozwiązanie największych bolączek są oferowane w prostej formie. Pierwszą z nich jest masowe spotkanie w stylu wielkiego show, w czasie którego w ciągu kilku godzin poznamy sekrety najbogatszych ludzi świata i staniemy się, jak oni, efektywnymi nadludźmi. Druga propozycja radykalnej zmiany życia – to kurs on-line, podczas którego w ciągu sześciu czy nawet dziesięciu webinarów (albo tylko ich nagrań) zdobędziemy asertywność albo większą pewność siebie, nauczymy się oszczędzać czy też naprawimy swój związek." źródło
    Każda myszka swój ogonek chwali. Ewentualnie podgryza cudzy. 
    Zamiast konstruktywnej dyskusji, trwa swoista wojna różnych środowisk. Coachów, psychologów, psychoterapeutów niepsychologów, psychoterapeutów psychologów, certyfikowanych psychoterapeutów i niecertyfikowanych psychoterapeutów. Psychoterapeutów pracujących w takim nurcie z psychoterapeutami działającymi w innym nurcie. Walka o monopol na rynku usług psychologicznych i pokrewnych zdaje się przesłaniać cel, jakim powinno być edukowanie społeczeństwa. Zamiast tłumaczyć, jakie metody i dlaczego działają, przedstawiciele różnych podejść dokuczają innym, trwa przepychanka. Nie tędy droga.  
    Skuteczność psychoterapii
    "Wyniki badań nad efektami psychoterapii wyjaśnianymi wariancją czynników terapeutycznych pokazują, że zmienne związane z pacjentem wyjaśniają 30% całkowitej zmienności wyników psychoterapii, relacja terapeutyczna – 12%, zmienne dotyczące psychoterapeuty – 7%. Należy zwrócić uwagę, że jedynie 8% zmienności jest związana z modalnością/szkołą psychoterapii." *
    * Norcross J.C., Lambert M.J. (2011).
    Evidence-based therapy relationship. Norcross, J.C., (red.). Psychotherapy
    relationships that work. Nowy Jork: Oxford University Press, 3–21.
     

     
  18. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Toksyczny partner często kłamie i manipuluje, by osiągnąć swoje cele w związku, co może prowadzić do utraty zaufania i złamanego serca, krzywdy a nawet traumy ofiary. W związku z toksycznym partnerem często trudno jest rozpoznać prawdę od kłamstwa, co wywołuje negatywne emocje i niskie poczucie wartości u osoby poszkodowanej. Ważne jest, aby wyjść z toksycznego związku i szukać wsparcia, gdy partner okazuje się oszustem, naciągaczem, manipulantem i osobą nielojalną, dwulicową, wielokrotnie niesłowną. Do jakich celów oszust wykorzystuje czyjeś zakochanie i relację? Zostało to omówione w poniższym filmie.    
     
     
  19. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Podczas gdy niektóre środowiska propagują ideę jakoby męskość była toksyczna, wyniki badań wskazują jednoznacznie, że rola mężczyzny w rodzinie jest ważna. Obecność ojca w rodzinie sprawia, że młodzi ludzie lepiej radzą sobie w ciężkich sytuacjach, ze stresem, w nauce. Wśród dziewcząt, które mają wsparcie ze strony ojca, jest zdecydowanie mniej prób samobójczych. Te młode kobiety rzadziej sięgają po używki, mają wyższe poczucie własnej wartości. Dziewczęta które mieszkają tylko z mamą mają więcej trudności z regulacją emocji. Chłopcy pozbawieni kontaktów z ojcem częściej mają w dorosłym życiu problemy z prawem, nałogami. Ogółem osoby z rozbitych rodzin są bardziej narażone na doświadczanie problemu samotności. Zjawisko to dotyka zwłaszcza młodych mężczyzn, a zarazem jest dla nich szczególnie niebezpieczne - mężczyźni popełniają samobójstwa osiem razy częściej niż kobiety.   
    Samotność to już epidemia
    Samotność uznawana jest za jeden z największych kłopotów współczesności, który przysparza ludziom cierpienia. Wskazana jest zatem troska o zdrowo funkcjonujące rodziny, dobrą komunikację między kobietami i mężczyznami. Demonizowanie tych ostatnich przez niektóre media i ruchy ideologiczne, pogarsza sprawę i tym samym stanowi realne zagrożenie dla szeroko pojmowanej kondycji społeczeństwa. W Wielkiej Brytanii istnieje Departament do spraw walki z samotnością, natomiast w Japonii jest Ministerstwo Samotności, które to instytucje dążą do poprawy sytuacji. W Polsce jest Ministerstwo Rodziny i Polityki Społecznej jakkolwiek wydaje się, że dobrym pomysłem byłoby powołanie podmiotu specjalizującego się w trosce o rozwiązanie narastającego problemu samotności Polaków i Polek. Konieczne są działania na rzecz pojednania między kobietami i mężczyznami, przerwania „wojny płci” w znacznym stopniu pogłębiającej się przez ugrupowania przejawiające radykalny feminizm, szerzące gwałtownie popularyzujący się rodzaj uprzedzenia - mizoandrię czyli pogardę do mężczyzn.
    Potrzeba reform przeciwdziałających samotności
    Wskazane jest też promowanie zdrowych wzorców związanych z budowaniem relacji. Nie bez znaczenia wydaje się reforma prawa prasowego m.in. pod kątem troski o obyczajność przekazu i jego wydźwięk. W tej chwili zauważalnym zjawiskiem jest negatywny wpływ mediów. Ponadto istotne jest popularyzowanie stylu życia innego, niż samotniczy. Brak realnych interakcji społecznych, wynikający choćby z nadużywania Internetu, ogranicza szanse na budowanie rzeczywistych relacji. Epidemia samotności narasta.

     
  20. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Stwierdzenie "Siłę argumentu zawsze można zastąpić argumentem siły" ukazuje niebezpieczny aspekt braku zdolności do rozwiązywania sporów i konfliktów w sposób pokojowy. Jest to zasada, która odnosi się do sytuacji, w których jedna strona w sporze lub dyskusji zamiast próbować przekonać swojego oponenta poprzez logiczne i merytoryczne argumenty, sięga po przemoc lub groźby, aby osiągnąć swoje cele. To problematyczne z różnych powodów. 
    Wykorzystywanie przemocy jako odpowiedzi na argumenty lub różnice zdań narusza fundamentalne prawa człowieka do wolności słowa i wyrażania swoich przekonań. Siła może prowadzić do eskalacji konfliktu, ponieważ druga strona może być zmuszona do obrony, odpowiadania tym samym. To może prowadzić do zaostrzonych, długotrwałych konfliktów. Skorzystanie z przemocy zamiast argumentów pozbawia obie strony możliwości znalezienia konstruktywnego rozwiązania. Nie rozstrzyga ona problemu ani nie doprowadza do porozumienia. Siła i przemoc mogą prowadzić do destabilizacji społeczeństwa, co ma wpływ na życie wielu ludzi i ich poczucie bezpieczeństwa.
    Zamiast używać argumentu siły, ważne jest dążenie do rozwiązywania konfliktów i sporów drogą pokojową i za pomocą merytorycznych argumentów. Rozmowa, mediacja, negocjacje i dyplomacja są narzędziami, które pozwalają na osiągnięcie trwałych rozwiązań, które uwzględniają interesy obu stron. W społeczeństwach demokratycznych, debata i dialog stanowią podstawę funkcjonowania i rozwoju, a przemoc jest absolutnie nieakceptowalna. Warto dążyć do kultury dialogu i konstruktywnego dyskursu, do komunikacji bez przemocy, aby unikać sytuacji, w której argument siły staje się odpowiedzią na brak przekonujących argumentów. 
     

     
  21. psycholog Rafał Marcin Olszak
    W obliczu życiowych burz i przeciwności, płomyk nadziei wiecznie płonie. To delikatne światełko w tunelu, które prowadzi nas przez najciemniejsze chwile i rozjaśnia naszą drogę. Niezależnie od tego, jak skomplikowane i trudne staje się życie, warto liczyć się z tym, że czasami płomyk nadziei jest tym, co dopiero dostrzeżemy za jakiś czas, bo nie widać go przez stojący przed nami gęsty i mroczny las lub znajduje się za wzniesieniami przeciwności które mamy do pokonania. Mądrze jest przyjąć, że on tam jest.
    Nadzieja to siła, która napawa nas pozytywnym oczekiwaniem, inspiruje do dążenia do lepszych dni i dodaje nam odwagi w chwilach zwątpienia. Nawet jeśli w danej chwili jej jest tylko mglista i tym samym nieuchwytna, warto pozostawać jej ciekawym, żywo nią zainteresowanym, bo ten rodzaj gotowości na pokrzepienie sprzyja temu, że ona w końcu pojawi się. Warto ćwiczyć umiejętność cieszenia się na myśl o jej nadejściu, czerpania energii do działania z prognozy, iż to tylko kwestia czasu. Nadzieja oraz to wyrozumiałe i cierpliwe spodziewanie się jej sprawiają, że życie ma smak, a nasze wysiłki nabierają sensu. 
    Kiedy los rzuca nam wyzwania i stawia przed nami trudności, pamiętajmy, że to właśnie w tych momentach nadzieja odgrywa kluczową rolę. Dzięki jej światłu dostrzegamy, że jesteśmy zdolni do pokonywania przeciwności.  
    Nadzieja nie jest jedynie słowem na kartce papieru, to emocja którą metaforycznie opisać można jako podmuch wiatru w żagle. Czasem na ten ruch powietrza trzeba poczekać. To obietnica lepszej przyszłości, która może nas czekać o ile nie stracimy w nią wiarę i tym samym nie skażemy na straty. Nadzieja sprawia, że nie pogarszamy sprawy, lecz staramy się o to, by poprawa miała jak największe szanse.
    A co mają powiedzieć ludzie, którzy stoją w obliczu śmiertelnego zagrożenia, bo na przykład cierpią na nieuleczalną chorobę? Także te osoby, mogą czerpać siłę do pełniejszego doceniania czasu, jaki im został, dzięki nadziei na to, że koleje ich losu mają znaczenie, życie zaś było i jest godne przeżywania. Nadzieja jest szczepionką na mrok, który mógłby przedwcześnie pochłonąć bez reszty, gdyby nic mu tego nie utrudniało. Nasza obecność na tym świecie bywa uznawana za niezauważalną, ale to mylne wrażenie, bo wszyscy pozostawiamy po sobie ślady, które mogły niczym efekt motyla przyczyniać się do pozytywnych zmian. Być dobrej myśli to koić emocjonalny ból, który mógłby nas pokonać, gdyby pozwolić mu rosnąć bez umiaru.
     

     
  22. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Natknąłem się na artykuł, straszący tym, że w kosmosie mogą być co najmniej cztery cywilizacje, które mogłyby chcieć nas unicestwić. Podczas lektury takich doniesień, zwykle przypomina mi się pewna z założenia rozrywkowa ankieta uliczna. Ludzi pytano, czy użyliby „czerwonego przycisku” do zlikwidowania ludzkości. Raczej były głosy w stylu „fajnie byłoby mieć taki przycisk” z różnych powodów – dla władzy, pieniędzy, szantażu... Zdarzały się jednak również odpowiedzi twierdzące. Podobnież odpowiadała tak mniej więcej jedna osoba na sto. Ktoś mógłby powiedzieć, że to mało, ale biorąc pod uwagę, że na Ziemi żyje około osiem miliardów ludzi, jeden procent tej populacji to spora grupa. Oby nigdy nie skrzyknęli się, bo nastąpiłaby apokalipsa i to bez udziału ufoludków. Miejmy też nadzieję, że żadnej obcej cywilizacji nie będzie chciało się docierać do naszej prowincji kosmosu z intencjami innymi, niż szlachetne. Zwłaszcza, że wielkimi krokami nadciąga weekend, a mam fajne plany. Ufam, że wy też. A skoro mowa o nadziei, nagrałem na jej temat podcast. Udanego weekendu. 🙃
     
     
  23. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Czego możemy dowiedzieć się z książki, w której autorki posługują się zwrotem „osoba z macicą” zamiast używać słowa „kobieta”? Chyba mało kto będzie zaskoczony, gdy napiszę, że relacjonowanie (przez autorki, zdeklarowane feministki) losu głęboko nieszczęśliwych mężczyzn stało się pretekstem do promowania ideologii feministycznej. To na pewno zbieg okoliczności, że publikacja ukazała się przed nadciągającymi wyborami, a piszą o niej liczne tuby propagandowe feminizmu. Te mniej popularne, jak również te słynące w całym kraju z zarzucania partiom politycznym nienawiści do kobiet.

    W moim odczuciu, pochylanie się w tej publikacji nad losem mężczyzn nie jest ukłonem w ich stronę, lecz czołobitnym kłanianiem się feminizmowi i jego kuriozalnej demagogii. Wpisuje się w kluczowe elementy propagandy, która koncentruje się nierzadko na pokazywaniu mężczyzny w krańcowo złym świetle. Oczywiście wszystkiemu winien w pierwszej kolejności jest rzekomy, opresyjny patriarchat, a domniemanym wybawieniem jest jego obalenie i tym samym bezgraniczne oddanie feminizmowi, matriachat, władza kobiet-feministek (nie pozostałych, oczywiście). Wykorzystywanie czyjegoś nieszczęścia do propagowania ideologii wzbudza we mnie negatywne odczucia. Podobnie jak fakt, że roztrząsanie historii skrajnie cierpiących mężczyzn, mówiących o najmroczniejszych myślach, opatrywane jest beznamiętnymi komentarzami.

    Ironiczny koniec publikacji ukazuje stosunek autorek do jej bohaterów. „(…) zamykamy książkę i wracamy do randek z chadami (...) Karuzela czeka, a ściana niedaleka.” Ani przez chwilę nie wyczułem jakiejkolwiek empatii w stosunku do opisywanych ludzi i grup. Mam wrażenie, że książka stanowi raczej rodzaj rewanżu, odwetu wobec licznych społeczności mężczyzn, którzy ośmielali się krytykować feminizm. Wywody autorek dotyczą między innymi Wykopu, forum Bracia Samcy, facebookowych męskich grup. Podczas lektury zastanawiałem się, czy bohaterowie tej książki nie czują się wykorzystani, aż natknąłem się na fragment, który stanowił odpowiedź. Autorka cytuje jednego z mężczyzn; pisał o niej, że „wmanipulowała go w książkę i wykorzystała dla własnej korzyści.”
    Publikacja wpisuje się w obecny trend w profeministycznych mediach, czyli „mężczyzna najgorszy”. Nie wystarczyły feministkom twierdzenia, że męskość jest toksyczna, przemoc ma płeć, siła jest kobietą, a opresyjny patriarchat odpowiada za całe zło tego świata. Musiały jeszcze wydobyć na światło dzienne najgłębsze pokłady problematycznych doświadczeń z życia najnieszczęśliwszych mężczyzn, by pokazać, jak źle się dzieje, gdy nie panuje matriarchat, władzy nie dzierżą femnistki. Jest to zarazem sprytne odwracanie uwagi od przewinień feministek, chociażby tego, na co idą pieniądze z publicznych budżetów płynące do licznych fundacji feministycznych. Takich na przykład jak posądzana o mobbing Fundacja Centrum Praw Kobiet, która choćby w sprawozdaniu merytorycznym z roku 2019, chwali się tym, że zorganizowała spotkanie warsztatowo-edukacyjne o nazwie „ChemSex – jak się bawić?” (dla niewtajemniczonych: chemseks to seks po narkotykach).
    Podsumowując, polecam książkę „Przegryw. Mężczyźni w pułapce gniewu i samotności”. Każdy powinien osobiście przekonać się o tym, do czego posunąć mogą się feministki, by postawić na swoim. Trzeba to przeczytać, aby poczuć specyficzny, bo metaliczny i bezlitosny, smak tego, jak feministki opisują zbolałych mężczyzn będących na granicy wyczerpania i u progu tragedii. Autorkom natomiast rekomenduję, by następnym razem przyjrzały się własnym szeregom. Napisały w podziękowaniach „Dziękujemy też rodzicom za wszelkie wsparcie, dzięki któremu możemy teraz pić sojowe latte i pisać o incelach.” To dopiero będzie latte-feminizm.* „Musisz być zmianą, którą chcesz zobaczyć na świecie” (Mohandas Karamchand Gandhi).


     
    * „Latte-feminizm to tzw. feminizm białych kobiet z klasy średniej, posiadających wolny zawód, mających czas i pieniądze na drogą, dobrą latte w kawiarni, od czego wzięła się nazwa.” (źrodło) 

     
  24. psycholog Rafał Marcin Olszak
    Generalnie są tacy ludzie (kobiety i mężczyźni) z którymi można podzielić się problemem, bo mają coś w rodzaju odruchu niesienia pomocy, taką tendencję do zaangażowania się w rozwiązywanie sprawy, są zorientowani na pracę zespołową i bycie fair w relacji, pomaganie odbierają jako rodzaj inwestycji we wspólny komfort. Można to wstępnie rozpoznać po tym, że te osoby niejako wyczuwają okazję do niesienia pomocy, wsparcia, udzielania się po to, by ktoś rozwijał się, tak jakby cudze dobro było dobrem wspólnym. Z takimi osobami raczej warto podzielić się tym, jakie mamy wyzwanie, oczywiście biorąc odpowiedzialność za rozwiązania zamiast oczekiwać, że ktoś wszystko załatwi za nas i nie zamierzamy niczego przy okazji chociażby nauczyć się. Dzielenie powinno przebiegać stopniowo, na raty, aby obserwować rozwój wydarzeń, więc miałbym z tyłu głowy takie powiedzonka jak nie wszystko i nie na raz, co za dużo to niezdrowo, gdzie się człowiek śpieszy tam się diabeł cieszy. Otwieramy się dając kredyt zaufania, a potem ewentualnie większy, a nie od razu zaporowo wysoki. Trzeba się jednak liczyć też z tym, że są ludzie postrzegający cudze problemy jako zbędny kłopot, ciężar, rodzaj bagażu, wielkiej fatygi, praca dodatkowa. Nawet samo słuchanie o czyichś problemach odbierają jako przykry obowiązek. Nie wyczuwają okazji do pomagania, nie widzą szans ani na własny ani na wspólny rozwój dzięki zespołowemu rozwiązywaniu problemów. Nie chcą wzrastać razem, raczej chcą być na wysokim poziomie nawet jeśli takie podejście nie jest fair. Niektórzy skłonni są używać cudzych problemów na niekorzyść innych, bo wszystko co usłyszą, potem lubią wykorzystać przeciwko komuś. Mając do czynienia z tak zorientowanymi osobami, lepiej zachowywać w jak największej części lub w całości swoje problemy dla siebie. Czasami zdecydowanie lepiej skorzystać z profesjonalnej pomocy niż ryzykować przykrości po wyjawieniu swoich kłopotliwych wyzwań osobom niewłaściwym.   
     
     
  25. psycholog Rafał Marcin Olszak

    Alergia na prawdę

    Przez psycholog Rafał Marcin Olszak,


    Główna
    Kiedy byłem bardzo młody, sądziłem, że mam alergię na kłamstwo, ale z czasem doszedłem do wniosku, że to kłamstwo ma alergię na mnie. Zapytało mnie ostatnio kilku panów o pewnego polityka. Pokazałem im krótki film zmontowany z dwóch materiałów wideo. W pierwszej części polityk przed dojściem do władzy obiecywał, że obniży podatki. W drugiej części, nagrywanej po dojściu owego polityka do władzy, obwieszczał on podwyższenie podatków. Ludzie, którym to pokazałem, popatrzyli na mnie z tak ogromną dezaprobatą, graniczącą wręcz z nienawiścią, że nie miałem wątpliwości, iż są alergikami. Nie chcąc, aby przeze mnie skonali, skierowałem się na pagórek, gdzie postanowiłem spędzić kilka chwil na kocu, racząc się widokiem pobliskiego akwenu. Dobrze, że człowiek ma w sobie trochę podobieństwa do innych istot żywych, więc zdolny jest do błogiej kontemplacji przyrody. Lepiej poleżeć jak lew morski, niż kopać się z koniem.
    Warto zobaczyć:
     
×
×
  • Utwórz nowe...

Ważne informacje

Używając strony akceptuje się Warunki korzystania z serwisu, zwłaszcza wykorzystanie plików cookies.

  I accept