Leaderboard

Cześć, przeczytałam wszystko z uwagą, kojarzy mi się ta sytuacja z pewnym kilkuletnim okresem w moim życiu, kiedy byłam bardzo nieszczęśliwa. Mówiłam do chłopaka bardzo wprost, czego mi brakuje, a on nie odzywał się. I też źle reagował na mój płacz. Z kolei on wtedy czuł się niezadowolony, że ja nie realizuję jego potrzeb (w Twojej sytuacji może być zupełnie inaczej). A z trzeciej strony bardzo się potrzebowaliśmy. Ten związek się rozpadł, bo nie dałam rady, gdy w końcu powiedział, że jestem głupia. Nie mam Twojej perspektywy, nie wiem, jak to jest mieć dziecko, ale myślę, że dobrze, że nie chciałaś na siłę być z ojcem dziewczynki. Jedyne, co mogę poradzić w takiej sytuacji, to szukanie terapii na NFZ. W Warszawie np. szpital na Wołoskiej ostatnio dał mi krótki termin. Bez terapii może być mega ciężko to przetrwać, a sama świadomość, że czeka na Ciebie profesjonalna opieka, może być bardzo pomocna ❤️ Łatwiej chyba się dostać do psychiatry. Mogłyby może Ci pomóc doraźnie jakieś leki na depresję, no i może poleci jakieś bezpłatne miejsca z choćby chwilową pomocą. A poza tym radzę: - o nic, totalnie o nic się nie obwiniać (bo po prostu jesteś w trudnej sytuacji i potrzebujesz wyrozumiałości i pomocy, naprawdę), - odnowić ewentualnie kontakt z jakąś życzliwą koleżanką albo z rodziną, nawet tylko do popisania albo pogadania przez telefon, jeśli masz na to siłę, - postarać się robić jak najwięcej rzeczy, które poprawią ci humor, niezależnie od partnera. PS Czy potrzebujesz listy miejsc, które dają pomoc w kryzysie psychicznym? Z jakiego jesteś miasta?

Terapia jest dobrym krokiem. Takie.cos jak lek potrafi zniszczyc czlowieka. Musisz wiedziec czego tak naprawde sie boisz? I powiedziec to glosno, lub napisac. Wiem co znaczy taki problem. Dobrze, ze juz jestes zapisana na terapie, tylko dlaczego dopiero w grudniu? Nie da sie wczesniej? Mozesz isc on line na terapie.

Witam,razem ze swoją grupą projektową badamy zjawisko dotyczące marnowania żywności w Polsce i zwyczajów zakupowych.Jeżeli znajdzie Pan/Pani chwilę, to będziemy bardzo wdzięczni za wypełnienie prostej ankiety i ewentualną rozmowę dotyczącą państwa zwyczajów zakupowych i żywieniowych. Link do ankiety tutaj: https://forms.gle/vCnbc6NQ6iryfMUS6

Skoro nie jesteście i nie zamierzacie być razem to dlaczego miałabyś to robić? Dopiero gdybyście chcieli do siebie wrócić to mogłoby być istotne i ważne, żeby był tego świadom.

Dzień dobry wszystkim. Mam na imię Agnieszka, mam 33 lata i od 4 mieszkam na emigracji. Moim największym problemem jest aklimatyzacja w "nowym" (o ile po 4 latach wciąż jest nowy) kraju, Armenii. Szło nieźle, ale potem zdarzyła się pandemia. W międzyczasie w Armenii wybuchła wojna 40-dniowa (ciężkie doświadczenie dla osoby z cieplarnianej Europy, a co dopiero mówić o osobach wokół, emocjonalnie w to zaangażowanych o wiele bardziej). Do tego ograniczona możliwość spotkań z rodziną. Czuję, że się psychicznie trochę posypałam. Pracuję z domu, mam niewielu znajomych i ciągle mam wrażenie, że jestem dla nich opcją zapasową. Staram się rozwijać swoje zainteresowania, rysunek i jogę, oraz uczę się spędzać czas sama ze sobą.