Tablica liderów

Droga @Szminaa2 żaden specjalista nie postawi nikomu diagnozy, zwłaszcza dotyczącej tak kruchej i delikatnej materii jaką jest ludzka psychika, na podstawie subiektywnego opisu objawów innej osoby. Zamiast szukać "etykiety" dla tego mężczyzny, skupiłabym się przyjrzeniu się tej relacji i określeniu, czy ona jest dla Ciebie dobra? Czy powoduje, że czujesz się dobrze- tak, jak chcesz się czuć? Jakie masz korzyści z jej podtrzymywania? Co by Ci dała ewentualna "diagnoza" tego mężczyzny? Na ile Ty jesteś odpowiedzialna za jego zachowania? To, co możesz Ty zrobić, to popracować nad wzmocnieniem takich swoich zachowań i umiejętnosci, które w przyszłosci pozwolą Ci stawiać mocne granice w relacjach tak, aby nie mieć poczucia zagubienia i niepwności, gdy partner przejawia niespójne zachowania. Pozdrawiam serdecznie Mirela Batog

Znów się stara, i czasami robi dzień wolny od gier, gdy dzień wcześniej grał więcej niż 2 godziny To chyba musi być taka sinusoida zanim sie uleży nowy tryb. A jak to taki nałóg że polegnie to może zauważy że czas coś z tym zrobić? Chciałam tylko przekazać Wam jak sie sprawy mają.

Odniosę się na moim przykładzie do fragmentów twojego wpisu, bo niedawno zacząłem z tym walczyć. Myślę, że jest tu coś wspólnego, ale jednak trochę inne okoliczności. U mnie takie coś sądziło o wpadaniu w paranoję. Miałem tak, że dorabiałem sobie dalszą wersję wydarzeń na podstawie tego co udało mi się połączyć.. zazwyczaj negatywnie. Coś o zaburzeniach lękowych. Też boje się przyszłości. Na to ponoć pomoże psychoterapia, by znaleźć przyczyny i zastanowić się.. Też tak mam, że wiem, że nie mam czym się przejmować, nie mam w życiu źle, a jednak z jakiegoś powodu ciągle jestem przygnębiony i nastawiony pesymistycznie, To też jest związane z lękiem ponoć. Miałem podobnie, w dodatku napady płaczu w losowych momentach i bóle somatyczne typu kłucie w klatce, bóle brzucha, głowy. To są objawy depresji. Dlatego od tego są specjaliści. Nie zawsze bliscy wiedzą jak pomóc, u mnie już niestety wiedzą o moich problemach, ale mówiłem im, że ich rady na nic i idę na psychoterapię, czy im się to podoba czy nie, bo nie zdają sobie sprawy, że to we mnie trafiło dość mocno i nagle, że nie wiem jak sobie z tym poradzić, nigdy nie czułem się tak źle. Jeśli mogą pomóc, to niech np. pomogą żeby zabrać cię do lekarza, a... ... jeśli do tego dochodzi to jak najszybciej rozważ wizytę u psychiatry. Powiedz mu to samo co opisałaś, myślę, że poprowadzi cię dokładnie z odpowiednimi badaniami, terapią i ew. da leki. Sama wizyta i świadomość, że coś zacznie się w końcu dziać, że zaczniesz nad tym pracować dużo poprawia myślenie. Nie jestem psychologiem, ale podzielę się tym, co na razie przeszedłem, mam nadzieję, że podejmiesz właściwą decyzję, nie zwlekaj.

Z takim problemem to nie tu, tylko do psychiatry trzeba się udać. Depresja to choroba mająca napady, i powroty, musisz skorzystać z leczenia u specjalisty.

@naati napiszę wprost doznaje Pani ogromnej przemocy fizycznej i psychicznej od partnera, u którego być może występują cechy uzależnienia od alkoholu, narkotyków i leków. Przede wszystkim proszę zadzwonić na numer 22 668 70 00 do Ogólnopolskiego Pogotowia dla Ofiar Przemocy, może Pani poczytać informacje znajdujące się na stronie: https://www.niebieskalinia.pl/, Znajdzie tam Pani pomoc specjalistów i porady prawne. Przemoc jest karalna. Przemoc ma to do siebie, że występuje w cyklach: narastanie napięcia, przemoc a potem okres spokoju, tak zwany 'miesiąc miodowy", w którym agresor przeprasza za winy i obiecuje poprawę. Potem napięcie i przemoc wracają. Dodatkowo okresy spokoju są coraz krótsze, więc przemoc zdarza się coraz częściej i narasta. Z kolei u Pani okresy spokoju mogą budować nadzieję, że partner się zmieni. Bardzo często u ofiar przemocy występuje mechanizm obwiniania się co też umacnia uwikłanie się w relację opartą na przemocy. Powinna Pani zachowanie partnera zgłosić na policję i poddać się obdukcji. Za każdym razem gdy partner jest pod wpływem i wywołuje awanturę powinna Pani wezwać policję. Jeżeli chodzicie Państwo na terapię par powinna Pani ujawnić zachowanie męża terapeutce. Powinna również Pani uporządkować sprawy prawne i majątkowe zanim Pani podejmie decyzję o swojej przyszłości. W tej sytuacji, w której Pani jest zagrożona jest Pani i dziecko i powinna Pani przede wszystkim zadbać o swoje bezpieczeństwo. Nie jest Pani sama, są wokół Pani ludzie i instytucje, które mogą udzielić Pani pomocy. Pozdrawiam, Katarzyna

@kotwbutach, Cieszę się, że poruszasz ten temat- wiele osób wstydzi się zapytać, a są ciekawi. Sperma jest zupełnie bezpieczna dla ludzkiego organizmu, pod tym kątem, o który pytasz jej biologiczną funkcją jest współstworzenie nowego życia, zatem nie może być niebezpiecznym płynem ustrojowym Sperma, poza plemnikami zawiera głównie cukry proste, trochę białek, enzymów i śladowe ilości witamin. Po połknięciu ulega strawieniu w ludzkim żołądku i nie tworzy tam żadnej osiadającej zawiesiny. Dla wielu osób połykanie spermy partnera jest wyrazem nadzwyczajnej bliskości, zaufania, pełnej akceptacji. Również wielu męzczyzn po masturbacji smakuje swoją spermę i nie ma w tym nic "nienormalnego". Warto porozmawiać o swoich oczekiwaniach i ewentualnych obawach przed rozpoczęciem współżycia: lepiej wcześniej umówić się, w jaki sposób powienien wyglądać "finisz", niż później w panice szukać chusteczki do wyplucia lub nabawić się awersji do partnera. Nalezy pamiętać o kilku kwestiach: nigdy nie przymuszamy nikogo do połykania/ kontaktu ze spermą wbrew jej/jego woli seks oralny nie chroni przed chorobami przenoszonymi drogą płciową, a więc jeśli chcemy przekazywać swoje płyny ustrojowe (spermę), warto regularnie się badać z tego samego powodu warto zastanowić się nad aktem połykania nasienia, jeśli nie znamy zbyt dobrze danego partnera, jest to przygodne spotkanie etc. sperma zmienia swój smak pod wpływem niektórych pokarmów (np. szparagi), alkoholu, tytoniu, a także przy stanach zapalnych w układzie moczowo-płciowym, zatem mogą być momenty, gdy smakuje trochę gorzej, lub jej smak może wskazywać np. na stan zapalny prostaty Mam nadzieję, że te odpowiedzi wyjaśnią Twoje wątpliwości Pozdrawiam serdecznie Mirela Batog

Witam, zmagam się od paru lat z myślami samobójczymi, miałam parę razy już to zrobić, ale ostatecznie zawsze zatrzymywał mnie chłopak. Boję się, że ostatecznie to zrobię mimo jego namów. Mam również strasznie niską samoocenę, często oczerniam się za dosłownie wszystko, mimo iż nie powinnam, a przynajmniej tak twierdzi mój chłopak, dla mnie te oczernianie jest prawidłowe. Nie mam możliwości pójść do psychologa czy innego lekarza, który mógłby mi pomóc, po prostu tego nie zrobię, więc naprawdę proszę, by mnie do tego nie namawiać, bo ja i tak tego nie zrobię, więc to byłoby zbędne. Mogłabym z tym cokolwiek z tym zrobić? Mimo iż teraz nie chcę nic sobie zrobić tak za 5 minut może być totalnie na odwrót. Bardzo proszę o pomoc i jeżeli takową uzyskam to od razu dziękuję.

Witam, Jestem studentka kierunku technicznego w Krakowie. Odkąd pamiętam borykam się z problemem stresu. Niesety nie pamietam dnia w którym czułam stan pełnego odprężenia. Staram się żyć aktywnie i próbować nowych rzeczy, jednak czesto podejmowanie nowych wyzwań kosztuje mnie bardzo dużo nerwów. W efekcie odkladam rzeczy na ostatnia chwilę, nie śpię w nocy i obwiniam sie za moje zachowanie. Zaczęłam się zastanawiać czy przypadkiem nie chcę robić rzeczy do których sie nie nadaję... Czy permanentny stres świadczy o nadmiernych oczekiwaniach wobec życia? Czy powinnam poprzestać na robieniu rzeczy znajdujacych sie w strefie komfortu?

Dzień dobry, jestem studentką, mam 21 lat. Od miesiąca potrafię popłakać się bez powodu. Mało rzeczy mnie uszczesliwa i nie mam siły na robienie codzinnych rzeczy ani nie widze sensu robienia ich. Mimo ze coś miłego mnie spotka, to usmiecham się na siłe. Popęd seksualny także zmalał. Czy to może być początek depresji?

Też nie jestem psychologiem, ale wydaje się to dość prawdopodobne.